"....θα δώσω φως!"

Σάββατο, Ιούλιος 29, 2006

"....θα δώσω φως!"

Ήταν Παρασκευή 28 Ιουλίου 2006

Ώρα 8 π.μ.
«Έλα ρε Βασίλη. Δεν σε έριξα! Σου είπα: Θα πάω στην Ζαγορά να δώσω φως κι άμα ξεμπλέξω νωρίς, θα έρθω να σου βάλλω τις καινούργιες μπρίζες......»

Ώρα 12 π.μ.
«Άσε με ρε Βασίλη! Έχω μπλέξει με τα καλώδια. Έχω μπλέξει τα μπούτια μου εδώ πέρα. Έχω και σένα! Ακόμα δεν άρχισα! Δεν ξέρω τι ώρα θα τελειώσω. Άσε με κι εσύ στον πόνο μου».

Ώρα 7 μ.μ.
«Δε μ΄αφήνεις ρε Βασίλη κι εσύ κι οι μπρίζες της γυναίκας σου!.....»

Ώρα 8 και...
«Κατερίνα, άσε το σκάψιμο και Κοίτα! Ήρθε το φως! Καλορίζικο! Να ζήσετε να το χαρείτε το νέο σπίτι!»

Σήκωσα το κεφάλι, και είδα το πρώτο αναμμένο φως στην νέα οικοδομή που αντικατέστησε το παλιό αγαπημένο σπίτι.
Μεγάλη η οικοδομή και στην μεσαία εξωτερική πόρτα, στην καρδιά του νέου και παλιού σπιτιού, ένα μαύρο φαναράκι φώτιζε σα φάρος την αυλή (που ήταν γεμάτη σιδεριές, ξύλα, μπετονιέρες και λουλούδια) και την ψυχή μου.
Κουρασμένη, σκούπισα τον ιδρώτα που κυλούσε στο πρόσωπό μου και σήκωσα το κεφάλι ψηλά, να δω.

Να δω το φως που μου έδωσε ο Κώστας σήμερα.

Άμαθη στο τσαπί, άυπνη, νηστικιά, έτρεμαν ήδη τα πόδια μου απ΄το μεσημέρι.
Είδα το φως, τα πόδια μου λύγισαν, ένιωσα να χάνω το δικό μου φως, πράγμα που μου συνέβει κι άλλες φορές απ΄το σκίψιμο και την ένταση και κάθησα κάτω στην πεζούλα να μην πέσω.
Ο Γιώργος ανησύχησε τώρα πιο πολύ.
«Σου είπα σταμάτα Κατερίνα! Θα πάθεις τίποτα σήμερα!»
Σε δευτερόλεπτα σήκωσα ξανά το κεφάλι, άνοιξα τα μάτια και το κοίταζα βουβή, σα να μην είχα ξαναδεί αναμμένη λάμπα στη ζωή μου......
«Τι το κοιτάς; Φέρε γλυκά. Δεν θα την βγάλεις έτσι.....»
«Να πάει ένας να πάρει! Ότι θέλετε! Εγώ είμαι μέσ΄ τα χώματα και έχω πιαστεί ολόκληρη. Δε μπορώ να έρθω ούτε μέχρι εκεί να σε φιλήσω, Κώστα!»
«Καλά! Εμείς έχουμε πολλή δουλειά ακόμα. Πρέπει να κάνω και τις συνδέσεις μέσα. Θα τα φάμε όλα τα γλυκά άλλη στιγμή, μαζεμένα! Κάνε δουλειά σου εσύ. Φύτεψε τα λουλούδια σου. Έχει κι άλλο μπετό η αυλή να σπάσετε ακόμα....», είπε ο Κώστας ειρωνικά, μπήκε μέσα και έσβησε το φως, γιατί ήταν μέρα ακόμα.

«Κώστα! Το φως! Μην το σβήνεις! Θέλω να το βλέπω!.....»
Ο Κώστας ξανάναψε το φως και εξαφανίστηκε μέσ΄ το σπίτι.
Εγώ σηκώθηκα, ένιωσα ότι η σύνδεση του ρεύματος πέτυχε και ότι έδωσε και σε μένα ηλεκτρική ενέργεια.
Ξεπιάστηκε η μέση μου, δεν πόναγαν πια τα χέρια μου, ούτε έτρεμαν τόσο τα πόδια μου.
Πήρα το τσαπί κι συνέχισα με πολύ πάθος, να πετύχω αυτό που ξεκίνησα.
Να μεγαλώσω το παρτέρι μου και το έδαφός του να είναι κατάλληλο για τις ρίζες των φυτών μου.

Ο Γιώργος με το μηχάνημα έσπαζε το μπετό, εγώ σκάλιζα τα κομμάτια, τα πέταγα, ξεδιάλεγα καθαρό χώμα, ο Γιώργος έφερνε με τα καρότσια καινούργιο χώμα, εγώ το έστρωνα, φύτευα, κι άντε παραπέρα.
«Άντε παραπέρα, άντε λίγο ακόμα Γιώργο, άντε και το φάγαμε το μπετό!»
Πόσα το πλήρωσα αυτό το μπετό που σκέπασε όλη την παλιά αυλή μου κατά λάθος;
Πόσα;
«Πεταμένα λεφτά", θα έλεγε η Μάννα. "Οικονομία!"
Άκουγα την φωνή της, μα δεν με ένοιαζε.
Αρκεί να μη βλέπω μπετό, αντί για λουλούδια.
Θέλω να κάθομαι στο σκαλί το πρωί και να βλέπει η ματιά μου το μπλέ της θάλασσας, με φόντο κόκκινα τριαντάφυλλα.
Αυτό θέλω και το θέλω πολύ!
Θα έδινα και την ζωή μου γι΄αυτό.
Και να πέθαινα εκείνη τη στιγμή, θα έβλεπαν την εικόνα που λαχταράω εγώ, ο άντρας μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου.

Ήταν στιγμές που ο κόσμος γύριζε ανάποδα και κόντευα να «φυτευτώ» εγώ στο μεγάλο παρτέρι που άνοιξα, κοίταζα όμως μία το φως, μία τις τριανταφυλλιές και τις ορτανσίες που είχα ήδη φυτέψει και συνέχιζα, συνέχιζα, πέρα απ΄ τα όρια, πέρα απ΄τις δυνάμεις μου.

Ιδρώτας πολύς, δάκρυα χαράς ονείρων και ελπίδας, ενώνονταν με το χώμα, με τις ρίζες των λουλουδιών μου, με την ίδια την ψυχή μου!

Ερχόταν μελλοντικές εικόνες στο μυαλό μου, ένα σπίτι, τρία σπίτια μικρά, ενωμένα, με πολλά φώτα να κοιτάζουν προς τα κάτω και γύρω γύρω να είναι περιτυλιγμένο με λουλούδια.

Θα τ΄αγαπήσω αυτό το σπίτι!
Θα δεις!
Θα τ΄αγαπήσω!

Το φτωχικό σπίτι της Μάννας με δύο ν, άλλαξε πολύ, μα θα καταφέρω να μεταφέρω την ουσία του χθες, που ήταν η «ζεστασιά του» και μια αυλή γεμάτη λουλούδια.
Και πολύ κόσμο αγαπημένο μεταξύ τους.
Θα το κάνω αυτό το σπίτι να θυμίζει στα παιδιά μου δυο μάνες.
Μία με δύο ν και μία με ένα.
Να μας αγαπούν και να μας θυμούνται και τις δυο......

Φανταζόμουν τα λουλούδια μου σε λίγα χρόνια να έχουν μεγαλώσει, να καλύψουν τον χώρο και τα γιασεμιά, που θα φυτέψω στα πήλινα αργότερα, να μεγαλώνουν και να φτάνουν στα μπαλκόνια, να μπερδεύουν τα όρια των τριών σπιτιών και να τα κάνουν ένα!

Τόσο που να τους πνίγει η μυρουδιά τους, να τους ενώνει και να είναι αγαπημένα τα παιδιά μου και οι οικογένειές τους, για μια ζωή!

Ώρα 10 το βράδυ,
τα φώτα ήταν αναμμένα σε όλο το μεσαίο σπίτι.
Καθόμουν εξαντλημένη και βρώμικη σταυροπόδι στο μπετό της αυλής και κοίταζα....
Έβλεπα την καινούργια πόρτα και την ασφάλεια της, το παράθυρο με το παντζούρι του, θυμόμουν τα μπλε ναύλον, τα τεχνητά παντζούρια της Μάννας, σύγκρινα το κάθε τι με το χθες, το τώρα και το αύριο.....
«Κατερίνα ακούς; Είσαι καλά; Πάλι ζαλίστηκες; Φεύγουμε! Θα ΄ρθεις; Ή θα μείνεις εδώ; Θα κλειδώσεις καμιά φορά;»
Ο Κώστας με τον φίλο του φόρτωναν ήδη το αυτοκίνητο.

Δεν τους είχα δει.
Δεν τους είχα προσέξει.
Από μπροστά μου πέρασαν τόσες φορές.
Εγώ όμως ήμουν «αλλού».

Σηκώθηκα, μπήκα μέσα στο σπίτι, πήρα τα πράγματά μου, έσβησα το φως, το καινούργιο φως, κλείδωσα την καινούργια πόρτα του καινούργιου σπιτιού, για πρώτη φορά στη ζωή μου και πήγα κοντά τους.

Θα τ΄αγαπήσω αυτό το σπίτι!
Θα το δεις!

Φτάνοντας στην Περαχώρα, λίγο πριν βγούμε απ΄τα τα σύνορα του χωριού,
«Τι κάνει; Βρέχει; Ε! δεν είμαστε καλά»,
άκουσα να λέει ο Τριαντάφυλλος στον Κώστα.
Κοιτάξαμε όλοι στο παμπρίζ μπροστά.
Υπήρχαν χοντρές σταγόνες νερού, σαν αρχή βροχής.
Σκέφτηκα την Μάννα και το μήνυμά της.
«Είναι χαρούμενη η Μάννα σήμερα!" τους είπα. "Συγκινήθηκε και το ξέρω".
Κοιτάξαμε γύρω μας και δεν έβρεχε.
«Ήταν τοπικό σύννεφο», είπε ο Τριαντάφυλλος.
Τι να του πω και τι να του εξηγήσω;

Κοίταζα αυτές τις χοντρές σταγόνες νερού, που παρέμειναν εκεί σε όλο μας το ταξίδι.
Ο Κώστας, δεν ξέρω γιατί, δεν άνοιξε υαλοκαθαριστήρα.
Μπορεί και τυχαία.
Μπορεί και όχι....
Δεν τον ενοχλούσαν άλλωστε.
Θα μπορούσα να τις μετρήσω, αλλά εκείνη την στιγμή δεν το σκέφτηκα.
Ήταν χοντρές αλλά αραιές και σκόρπιες.
Σαν να μας κατέβρεξε κάποιος που πότιζε τα λουλούδια του.
Όμως δεν είχε εκεί κοντά σπίτια.
Σαν να πετούσαν από πάνω μας πολλά πουλιά και μας κατούρησαν όλα μαζί!
Αλλά, δεν είδαμε γύρω μας πουλιά.

Ώρα 11.
«Συγνώμη ρε Βασίλη που σου μίλησα απότομα. Μ΄έχεις πάρει εκατό φορές. Τώρα γυρίζουμε. Ήταν πολύ η δουλειά. Τι να σε κάνω; Δεν σου είχα πει ότι πάω να δώσω φως στη Ζαγορά; Είμαι πτώμα. Καληνύχτα! Θα σε πάρω αύριο».

Ώρα 11 και μισή.
«Καληνύχτα Κώστα! Σ΄ευχαριστώ που μου έδωσες φως!», του είπα συγκινημένη και σκεπτόμενη το άλλο «φως της ελπίδας» που μου άναψε μέσα μου, και τελευταίως το είχα χάσει.


Θα τα καταφέρω Μάννα!
Θα το δεις.
Θα το τελειώσω το σπίτι.
Θα δουλέψουμε όλοι τον χειμώνα.
Θα το ξεχρεώσουμε το δάνειο.
Δεν θα αφήσουμε με τίποτα να μας το πάρει η Τράπεζα!
Θα τα καταφέρουμε Μάννα!
Στο υπόσχομαι!
Μόνο να είμαστε γεροί.
Τις αναποδιές φοβάμαι, μα, θα μας βοηθήσει ο Θεός κι Εσύ, να τα καταφέρουμε!


Κατεβαίνοντας απ΄το αυτοκίνητο, δεν μπορούσα να κουνηθώ.
Είχαν πιαστεί χέρια, πόδια, μέση, τα πάντα.
Ήταν ικανοποιημένη όμως πολύ η ψυχή μου.

posted by elpida @ 7/29/2006 10:39:00 μμ 33 comments
33 Comments:
At Κυρ Ιουλ 30, 12:25:29 πμ, In Silence said...
Θα τα καταφέρετε Κατερίνα μου και μια μέρα θα μας φωτογραφίσεις τη θέα στη θάλασσα και τα κόκκινα τριαντάφυλλα στην αυλή!

At Κυρ Ιουλ 30, 12:38:49 πμ, elpida said...
Κορίτσι μου γλυκό, μόλις σου απάντησα στο μήνυμα. Να είσαι καλά!Σ΄ευχαριστώ!

At Κυρ Ιουλ 30, 01:16:34 πμ, ΤΡΥΦΕΡΗ ΝΥΧΤΑ said...
Κορίτσι μου είσαι πραγματική ποιήτρια! Μπράβο.

At Κυρ Ιουλ 30, 01:50:27 πμ, Sailor said...
Εγώ είμαι με τα κόκκινατριαντάφυλλα στην αυλήγιατί την θάλασσα την ξέρωεκεί είναι ευλογημένο το χώμακαι η γη, αυτό το ξέρωκαλό σου πρωινόδροσερό και καλοκαιρινό

At Κυρ Ιουλ 30, 04:24:37 πμ, elpida said...
τρυφερή νύχτααν και δεν κατάφερα να κλείσω μάτι, η νύχτα μου ήταν τρυφερή, σαν και σένα!Μακάρι να μπορούσα να γράψω ένα καλό ποίημα, όμως τα πειράματά μου, δεν με πείθουν σ΄αυτό. Να είσαι καλά, σ΄ευχαριστώ, μα μην προσβάλλεις τις ποιήτριες. Ντρέπομαι!

At Κυρ Ιουλ 30, 04:27:15 πμ, elpida said...
Κι εγώ το ξέρω σαιλορ! Καλημέρα!Μια καινούργια μέρα έρχεται στη ζωή μας! Ας ζήσουμε την κάθε στιγμή της!

At Κυρ Ιουλ 30, 08:45:31 πμ, FunKy_MouToN said...
H δύναμη της Ελπίδας είναι μεγάλη....την έχεις μέσα σου,σαν εκείνο το φώς..

At Κυρ Ιουλ 30, 08:46:34 πμ, FunKy_MouToN said...
Χμ...ελπίζω να κοιμάσαι αυτή τη στιγμή!Να προσέχεις...σε παρακαλώ!

At Κυρ Ιουλ 30, 11:47:56 πμ, Sailor said...
Να είσαι πάντα καλά Ελπίδαόπως είσαικαλό σου πρωινό

At Κυρ Ιουλ 30, 09:44:49 μμ, sevarose said...
Εσύ είσαι όλη ..΄΄φως΄΄!!!Καλορίζικοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο!!!

At Δευ Ιουλ 31, 02:00:38 μμ, elpida said...
προβατάκι μου αγαπημένο, δεν κοιμόμουνα... ήμουνα ήδη πάλι στο χωριό. Τώρα έχουμε καθαριότητα και μερική μετακόμιση. Δύσκολο αυτή την εποχή να προσέξω τον εαυτό μου.Σ΄ευχαριστώ! Φιλάκια!

At Δευ Ιουλ 31, 02:03:39 μμ, elpida said...
sailorνα είμαι καλά... αλλά, όχι όπως είμαι τώρα. Έχουν σπάσει τα νεύρα μου τελευταίως με τα μαστόρια και τα "χοντρά" μερεμέτια τους. Άστα να πάνε! Να είσαι κι εσύ πάντα, καλά!

At Δευ Ιουλ 31, 02:06:00 μμ, elpida said...
sevaroseΑν είναι έτσι τα φώτα..... την βάψαμε!Ευχαριστώ κορίτσι μου, κι εσύ ότι επιθυμείς!

At Δευ Ιουλ 31, 03:10:43 μμ, elpida said...
Παιδιά,ο Χρήστος Φασούλας έχει ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, περί συγγραφής. Για ρίξ΄τε μια ματιά.

At Δευ Ιουλ 31, 03:14:28 μμ, elpida said...
Η απουσία μας φεύγει! Τρέξ΄τε να την χαιρετήσετε!

At Δευ Ιουλ 31, 04:43:40 μμ, Anonymous said...
η ελπίδα μου είπε καληνύχτα!!!!έχασα την ελπίδα μου.

At Δευ Ιουλ 31, 05:41:28 μμ, ralou said...
elpida Ευχομαι η ζωή σου στο νέο σπίτι να είναι φωτεινη και λουλουδιασμένη.Και θα είναι γιατί είσαι και εσύ.Καλορίζικο!υπέροχο ποστ!

At Τρι Αυγ 01, 01:09:01 πμ, elpida said...
ανώνυμε καληνύχτα σου είπε ή κάτι άλλο; Μήπως δεν κατάλαβες καλά; Αλλά και πάλι, οι ελπίδες αντέχουν και την νύχτα.Αλλοίμονο αν έσβηναν!Μην απογοητεύεσαι και όλα θα πάνε καλά. Γιατί όμως ανώνυμος;Δεν έχεις όνομα;

At Τρι Αυγ 01, 01:10:44 πμ, elpida said...
ralou μου, σ΄ευχαριστώ πολύ! Κι εσύ ότι επιθυμείς!

At Τρι Αυγ 01, 11:07:14 πμ, Stavros Katsaris said...
Όλα θα πάνε καλά!Την έχω περάσει αυτή τη δοκιμασία και να σκεφτείς οτι δεν ήταν δικό μου.Απλώς με παρέσυρε και μένα η χαρά της δημιουργίας του!!Ευχές!

At Τετ Αυγ 02, 10:42:22 πμ, FunKy_MouToN said...
Που είσαι βρε Έλπίδα;Μπεε;

At Πεμ Αυγ 03, 12:08:19 πμ, simon says said...
Κρίμα, δεν θα μπορέσω να έρθω αυτή τη βδομάδα. Μπορεί μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Φιλάκια:Ο)

At Πεμ Αυγ 03, 01:59:57 πμ, Jo-Anna said...
H ελπιδα των φωτων .Φωτισμενη ζωη να εχεις .Σε φιλω Ιωανννα

At Πεμ Αυγ 03, 10:36:38 μμ, Χρήστος Φασούλας said...
Απλώς... μπράβο!Περισσότερα από κοντά(και μη μου... νερώσετε το τσίπουρο!):))

At Παρ Αυγ 04, 02:45:07 πμ, In Silence said...
Μου έλειψες! Εύχομαι όλα να πηγαίνουν καλά και η κούρασή σου να είναι γλυκιά -όσο γίνεται!Κοίτα να προσέχεις τον εαυτό σου, ναι;

At Παρ Αυγ 04, 11:42:49 μμ, elpida said...
σταύρος κατσάνηςΓειά σου Σταύρο μου! Μεγάλη υπόθεση το να "δημιουργείς" σπίτι! Ευχαριστώ για τις ευχές και εσύ ότι επιθυμείς!

At Παρ Αυγ 04, 11:44:23 μμ, elpida said...
προβατάκι μου, απόψε ήρθα και είμαιΤΕΖΑ! Από αύριο βράδυ και για μια βδομάδα, θα τα λέμε όπως πρώτα.Φιλάκια πολλά, μου έλλειψες!

At Παρ Αυγ 04, 11:46:44 μμ, elpida said...
σιμον μου, δεν πειράζει! Εγώ 16- 26 θα είμαι εκεί όμως, γιατί θα πάρει άδεια και ο άντρας μου. Τηλεφώνησέ μου όμως και θα βρούμε λύση. Φιλιά πολλά!

At Παρ Αυγ 04, 11:47:31 μμ, elpida said...
τζοάννα μου, κι εσύ ότι επιθυμείς κορίτσι μου! Σ΄ευχαριστώ!

At Παρ Αυγ 04, 11:52:57 μμ, elpida said...
Χρήστο μου, ούτε νερό δεν προλάβαμε να πιούμε αυτές τις μέρες! Τρέχαμε μέρα νύχτα για να προλάβουμε να είναι κατοικίσιμο το σπίτι αύριο. Τελικά, τα καταφέραμε!Μάλλον εγώ δικαιούμαι το μπράβο, που έμεινα εκεί και έφαγα όλο το λούκι μόνη μου.Έλα με το καλό κι έχω τσίπουρο καλό του αδελφού μου. Φιλιά στην οικογένεια. Θα ρθω να δω τι σχολίασαν για το θέμα που με ενδειέφερε.Καλό βράδυ!

At Σαβ Αυγ 05, 12:00:49 πμ, elpida said...
in silenceέχεις δει θρίλερ; Πτώματα που περπατάνε; Κάπως έτσι είμαι κι εγώ. Το "κούραση" είναι λίγο. Σε 5 μέρες έχω κοιμηθεί γύρω στις 15 ώρες. Έχω πιαστεί ολόκληρη. Έχω ωτίτιδα και με σουβλίζει τ΄αυτί. Είμαι όρθια με βιταμίνες και παυσίπονα. Τα χέρια μου έχουν πριστεί απ΄την υπερκόποση, αλλά ελπίζω ότι από αύριο θα ξεκουραστώ και θα συνέλθω. Είμαι όμως πολύ καλά ψυχολογικά κι αυτό με σώζει.Εγώ δεν πρόλαβα να καταλάβω τις μέρες, γιατί για μένα ήταν σαν μία μέρα. Είχα δυο μέρες να φάω και μου το θύμησε μια γειτόνισσα που μου έφερε φαί!Φιλιά πολλά, θα τα πούμε από αύριο.

At Σαβ Αυγ 05, 12:45:04 πμ, Psipsinel said...
kaloriziko :) sou efhome na exis ametrites omorfes ke agapimenes stigmes sto kenourio spiti

At Σαβ Αυγ 05, 01:45:20 πμ, elpida said...
ψιψινέλ μου, σ΄ευχαριστώ πολύ! Κι εσύ ότι ποθείς! (στην αγκαλιά σου να το βρείς!)Απόψε βγήκε στην πιάτσα κι ο δεύτερός μου εαυτός!

Σκόρπια ... 29

Τετάρτη, Ιούλιος 12, 2006

Μία κυρία μας εξομολογείται για τα ναρκωτικά

Πέρυσι τον Νοέμβριο η πεθερά μου έκανε μια εγχείρηση στο πόδι της και έμεινε στο Νοσοκομείο 17 μέρες. Εγώ ήμουν κοντά της και την μέρα όταν έπρεπε, αλλά τις νύχτες τις είχα αναλάβει αποκλειστικά εγώ. Εκεί εκμεταλεύτηκα τον χρόνο και μίλησα με πολλούς αρρώστους. Έμαθα πολλές ιστορίες ζωής. Από κάποιους ζήτησα να μου τις γράψουν, για να τις εκδόσω στο "Στιγμές". Τα μεσάνυχτα που η πεθερά μου κοιμόταν, εγώ καθόμουν έξω στο μπαλκόνι, την έβλεπα από κει και συγχρόνως ετοίμαζα το " Στιγμές", με ένα κερί που μου το έσβηνε ο αέρας. Το υλικό που μάζεψα τότε, αξίζει πολλά. Χαλάλι το κρύο που έφαγα.Αυτή η κυρία αν και ήταν πολύ χτυπημένη από τροχαίο, αν και την κούραζε πολύ το γράψιμο, έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να μου γράψει αυτά τα λόγια. Τα θεωρώ πολύ σημαντικά, γι αυτό και σας τα μεταφέρω.(Απαντούσε εννοείται στην ερώτηση του λευκώματος "Εξαρτήσεις"ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ Εγώ Κατερίνα μου θα σου πω την εμπειρία ή μάλλον το πρόβλημα που είχα και την προσπάθεια που έκανα για να κόψω τα ναρκωτικά....Λοιπόν, στα 14 μου χρόνια από τις παρέες μου άκουγα για το χασίς. Ότι δηλαδή καπνίζουν ένα τσιγάρο και αισθάνονται πολύ ωραία. Ήταν πρόσχαροι, ευδιάθετοι μου έλεγαν πως βρίσκονται σε άλλο κόσμο. Κάποια στιγμή λοιπόν, μου προσέφεραν να καπνίσω. Κι εγώ από περιέργεια το έκανα. Ζαλίστηκα κάπως, αισθάνθηκα όμορφα, απελευθερώθηκα. Μου άρεσε και το συνέχισα γιατί μ΄έκανε, εκτός των άλλων και ξεχνούσα τα προβλήματα μου. Κάποια στιγμή γνωρίζω κάποιον και τον ερωτεύομαι τρελά. Είμαστε μαζί 18 μήνες, αυτός δεν είχε καμία σχέση με ναρκωτικά, όσο καιρό ήμουν μαζί του. Δεν έκανα και εγώ τίποτα και ξαφνικά ενώ τα πηγαίναμε πολύ καλά μπήκαν στη μέση οι γονείς του και μας χώρισαν.Εγώ τρελάθηκα. Ψυχο - πλακώθηκα. Είχα τάσεις αυτοκτονίας. Είχαν σβήσει όλα για μένα. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Το έριξα στο ποτό για να τον ξεχάσω, αλλά κανένα αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή βρέθηκε μπροστά μου κάποιος «φίλος» από παλιά που καπνίζαμε μαζί χασίς. Μες την απελπισία μου του είπα τι είχα πάθει και προσφέρθηκε να μου δώσει πάλι να καπνίσω για να ξεχάσω.Το έκανα. Μαστούρωσα αλλά με πήρε από κάτω που λένε. Μ΄έπιασε κατάθλιψη. Έκλαιγα πολύ και έλεγα πως ήθελα να πεθάνω. Ο «φίλος» που με έβλεπε έτσι μου λέει : Έχω να σου δώσω κάτι που θα ξεχάσεις τα πάντα θέλεις; Έτσι όπως ήμουν του είπα: Ναι !Μου έδωσε ηρωίνη. Όχι σε σύριγγα όπως έβλεπα στην τηλεόραση, αλλά μου έδωσε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο και ένα καλαμάκι....(το πως, δεν το αντέγραψα ούτε στο βιβλίο)..... Το έκανα. Όντως ξέχασα τα πάντα. Το επανέλαβα αρκετές φορές εκείνη την νύχτα, χωρίς να ξέρω ότι αυτό ήταν ηρωίνη. Το πέρασα για κάτι σαν το χασίς, ας πούμε ελαφρύ. Την επόμενη με το που συνήλθα από τον λήθαργο που είχα πέσει, ο «φίλος» μου ήταν ακόμα εκεί και έκανε πάλι το ίδιο πράγμα. Του ζήτησα να μου ξαναδώσει. Το έκανε.Με τα πολλά με τα λίγα αυτό συνεχίστηκε για κάμποσες μέρες 3 με 4 περίπου ολομερής. Ο οργανισμός μου το είχε συνηθίσει και το ζητούσε. Σε κάποια φάση ο «φίλος» μου έπρεπε να φύγει. Μου άφησε δύο δόσεις για να κάνω και έφυγε. Αυτά που μου άφησε τα έκανα και μετά την άλλη μέρα που ξύπνησα δεν είχα να πιω τίποτα. Τρελάθηκα. Πονούσα ολόκληρη. Πονούσαν τα κόκαλά μου όλα, η κοιλιά μου ήταν χάλια. Έκανα εμετό, δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Είχα συνάχι, τα μάτια μου δακρύζανε. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως θα έβρισκα να πάρω την δόση μου και όχι το άτομο που ήμουν ερωτευμένη.Πήρα που λες τηλέφωνο τον «φίλο» μου και του είπα να έρθει επειγόντως σπίτι για να μου προμηθεύσει την δόση μου. Το έκανε ευχαρίστως. Αυτή η δουλειά γινόταν για μήνες. Είχα μείνει σχεδόν η μισή. Όλη η ζωή μου πήγαινε χαμένη αλλά δεν μπορούσα να το καταλάβω. Η μάνα μου μαράζωνε έτσι όπως με έβλεπε, χωρίς να ξέρει τι μου συμβαίνει. Δεν της έδινα σημασία. Της φερόμουνα άσχημα. Δεν την υπολόγιζα, μέχρι που άρχισε να υποψιάζεται. Με ρώτησε :-Κορίτσι μήπως έχει μπλέξει με τίποτα παλιοπαρέες;-Όχι μαμά, της απαντάω.-Μήπως παίρνεις ναρκωτικά;-Τι λες μαμά; Τρελή είσαι;αλλά το ένστικτο της μάνας μιλούσε μέσα της και άρχισε να ψάχνει τα πράγματα μου κρυφά. Ώσπου κάποια μέρα βρήκε μέσα στο πορτοφόλι μου ένα φακελάκι με σκόνη. Το πήρε.Εγώ μόλις ξύπνησα πήγα κατευθείαν στο πορτοφόλι. Το πήρα χωρίς να δω ότι το σακουλάκι έλειπε και πήγα στην τουαλέτα για να το πιω. Η μητέρα μου τα είχε καταλάβει όλα και περίμενε έξω από την τουαλέτα για να δει τι θα κάνω. Εγώ με το που κατάλαβα ότι το σακουλάκι έλειπε, τα έχασα ! με το που ανοίγω την πόρτα και βλέπω την μάνα μου απέξω να περιμένει και να με κοιτάει με έντονο ύφος κατάλαβα πως το είχε βρει.Έκατσα και της τα είπα όλα. Τότε πήρα χαμπάρι ότι είχα φτάσει στα 18 μου χρόνια και είχα καταστρέψει την ζωή μου. Μπόρεσα για μια φορά να καταλάβω πόσο χαμηλά είχα πέσει. Η μητέρα μου έκλαιγε. Μου έλεγε να πάω σε κάποιο κέντρο αποτοξίνωσης, γιατί δεν άξιζα τέτοια κατάντια. Αηδίασα τον εαυτό μου και για πρώτη φορά στην ζωή μου είπα πως θα έκανα τα πάντα για να αποτοξινωθώ μόνη μου.Ζήτησα από την μητέρα μου να πάω σε κάποιο εξοχικό σπίτι, που είχαμε μακριά από την πόλη και απόμακρο από τους πάντες και τα πάντα. Το μόνο που είχε εκεί ήταν θάλασσα και δέντρα. Ούτε δείγμα από ανθρώπινη μορφή.Πήγα που λες εκεί, κλείστηκα μέσα σ΄ένα δωμάτιο, ξάπλωσα στο κρεβάτι, τυλίχτηκα με επτά κουβέρτες και πάλι κρύωνα. Πονούσαν τα κόκαλα μου, έκλαιγα, ούρλιαζα. Δεν μπορούσα να φάω τίποτα. Έκανα υπομονή, έφαγα το λυσακά μου που λένε για 15 ημέρες. Περάσανε οι πόνοι οι δυνατοί που είχα, μπόρεσα και πάτησα στα πόδια μου.Πέρασαν και άλλοι 2 μήνες για να μπορέσω να το βγάλω από το μυαλό μου, γιατί και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο και αυτή την τη στιγμή που σου γράφω έχουν περάσει επτάμιση ολόκληρα χρόνια που είμαι καθαρή και πάνω απ΄όλα ικανοποιημένη γιατί βρήκα τη δύναμη και αποτοξινώθηκα μόνη μου, χωρίς να πάω σε κάποιο κέντρο αποτοξίνωσης.Μπορείς να κάνεις τα πάντα αρκεί να το θες πραγματικά. Ψιψίνα 7Υ.Γ. Κατερίνα μου η ερώτησή σου γι΄αυτό το θέμα με άγγιξε πολύ γι΄αυτό και σου έγραψα. Ηλικία 26, οικιακά.( Εγώ θα σχολιάσω στο επόμενο ποστ. Έχω τους λόγους μου).
posted by elpida @ 7/12/2006 02:33:00 πμ 3 comments
3 Comments:
At Τετ Ιουλ 12, 10:32:36 πμ, elgalla said...
Σου έστειλα μήνυμα με το mail μου. Περιμένω!Την καλημέρα μου!:Ο)

At Τετ Ιουλ 12, 10:17:49 μμ, Markos said...
Καλή η πρόθεσή σου, αλλά ξέρεις πόσο επικίνδυνο είναι να παραθέτεις "μαρτυρίες", που πιθανόν να είναι και αστήρικτες;Πάντως λάθος, είναι.Δεν είμαι υποστηρικτής των διαφόρων κέντρων απεξάρτησης, (γιατί περί απεξάρτησης μιλάμε, όχι αποτοξίνωσης και δεν είναι καθόλου το ίδιο), αλλά αν ήταν τόσο εύκολο, να απεξαρτηθεί κάποιος με μια έστω μεγάλη πίεση 15 ημερών, μάλλον δεν θα μιλούσαμε τώρα για το πρόβλημα (που δεν είναι πρόβλημα, αποτέλεσμα προβλημάτων είναι) των ψυχότροπων (και όχι μόνο ναρκωτικών) ουσιών...

At Τετ Ιουλ 12, 11:19:22 μμ, elpida said...
Μάρκο μου, αστήρικτες δεν είναι!Είναι πολλά τα προβλήματα όμως. Δεν είναι μόνο τα ναρκωτικά, σ΄αυτή την περίπτωση. Συμφωνώ ότι μπορεί να είναι και λάθος. Στο βάθος όμως ελπίζω να έρθει κάποια λύση από μακριά...Από που δεν ξέρω.Δεν ξέρω τι γίνεται με τα κέντρα, δεν έχω εμπειρία. Ήρθε κοντά μου ένα πρόβλημα και δε μπορούσα να βοηθήσω. Αυτό με πείραξε.Θα μου πεις: Να ήταν μόνο αυτή η κοπέλα! Όχι βέβαια! Είναι τόσοι πολλοί οι νέοι γύρω μας, εγώ θ΄αλλάξω τον κόσμο;Και δίκιο θα έχεις!

26 Δεκεμβρίου 96 Πέμπτη.
Ίδια μέρα 9 και μισή το βράδυ

Έγιναν τόσα πολλά! Τελειώνοντας το ημερολόγιό μου ξημερώματα, πήγα στον άλλο κόσμο και γύρισα. Ας είσαι καλά Παναγία μου! Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες. Τώρα κάθομαι στο σαλόνι. Βρίσκομαι σε νάρκη βέβαια, αλλά σε πολύ κατάσταση απ’ ότι τη νύχτα και όλη τη σημερινή μέρα.
Όλα ξεκίνησαν όταν πήγα να ξαπλώσω. Κατά τις δύο παρά ή και. Δε θυμάμαι. Ξαφνικά μ’ έπιασε ένα δυνατό κόψιμο στην κοιλιά. Πήγα τουαλέτα….. και κάθε φορά που ετοιμαζόμουν να σηκωθώ, άντε πάλι απ’ την αρχή. Αυτά μαζί με τους δυνατούς πόνους, με διέλυσαν. Πήγα στην κουζίνα, πήρα το οινόπνευμα και έκανα εντριβή στην κοιλιά μου. Κάπου εκεί τηλεφώνησα στον Δημήτρη να τον ενημερώσω για το τι μου συμβαίνει.
Είχε πάει 3 η ώρα. Αμέσως μετά, αφού τα δρομολόγια στην τουαλέτα επιδεινωνόταν, μ’ έπιασε μια έντονη φαγούρα. Άρχισα να ξύνω όλο μου το κορμί, να το σκίζω στην κυριολεξία και τότε είδα πως, όπου ξυνόμουν, κοκκίνιζα, πρηζόμουν και έβγαζα ψιλά εξανθήματα. Είχα γίνει ολόκληρη κατακόκκινη. Μ’ έτρωγε ακόμη και το κεφάλι μου, τα μάτια μου, ως τις πατούσες μου.
Είδα ότι η κατάσταση χειροτέρευε και τηλεφώνησα πάλι στον Δημήτρη, να ειδοποιήσει τον συνέταιρο, να τον αλλάξει, για να έρθει σπίτι να με πάει στο Νοσοκομείο. Μου είπε ότι είναι δύσκολο και να κάνω υπομονή, μέχρι να σχολάσει.
Κλείνοντας το τηλέφωνο, πήγα να πάρω ξύδι, για να ελαττώσω τη φαγούρα. Πηγαίνοντας στην κουζίνα, είδα ότι η Μαίρη η γειτόνισσα, είχε φως. Ευτυχώς που το είδα, γιατί σε λίγο χρειάστηκα τη βοήθειά της.
Εν τω μεταξύ, παρ’ όλο που φοβόμουν γι’ αυτά που μου συμβαίνουν, έκανα το παν, για να μην ξυπνήσουν τα παιδιά.
Πήγα στο κρεβάτι κι αφού τρίφτηκα ολόκληρη με ξύδι, ξάπλωσα και προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου, ότι θα περάσει γρήγορα. Μάταια όμως. Η φαγούρα δυνάμωνε όλο και πιο πολύ και ξανασηκώθηκα αποφασισμένη να ντυθώ, να πάω μόνη μου στο Νοσοκομείο. Είδα πως είχα πρηστεί, σ’ όλο μου το σώμα.
Κάνοντας ένα βήμα να πάρω τα ρούχα μου, ένιωθα να χάνω το φως μου. Έπεσα πάλι στο κρεβάτι και με το ένα χέρι χαστούκιζα το μάγουλό μου, με όση δύναμη είχα και με το άλλο προσπαθούσα να πάρω το νούμερο του Δημήτρη, να του πω ότι ζαλίζομαι.
Το κατάφερα και άκουσα ένα Δημήτρη, να βρίζει τον εαυτό του και μένα που πήρα και τα δυο φάρμακα μαζί.
Με μεγάλη προσπάθεια και προσευχές, πήγα πάλι να σηκωθώ, τουλάχιστον να ντυθώ. Πάλι έχανα το φως μου, πάλι προσπάθειες και μου ήρθε στο μυαλό, σα σανίδα σωτηρίας, να τηλεφωνήσω στη Μαίρη. Της είπα, έλα σε παρακαλώ σπίτι, αφήνω την πόρτα ανοιχτή, λιποθυμάω.
Δε ξέρω με πόσες προσπάθειες έφτασα στο σαλόνι, πόσες φορές έπεσα και σηκώθηκα, πάντως κατάφερα να κρατήσω τη ρόμπα μπροστά μου και ν’ ανοίξω την πόρτα. Έπεσα στην πολυθρόνα του σαλονιού, χάνοντας τις αισθήσεις μου, αλλά έχοντας την ελπίδα ότι τώρα θα σωζόμουν. Αν και έτρεμα τα Νοσοκομεία, αν και φοβόμουν τις ενέσεις και τις πλύσεις στομάχου, εκείνη τη στιγμή, ήθελα να σωθώ.
Δε ξέρω αν με φύσηξε ο αέρας όταν άνοιξα την πόρτα κι αυτό με βοήθησε, αλλά, ανοίγοντας κάποια στιγμή τα μάτια, είδα τον Έντουαρτ, τον γάτο μας , έτοιμο να βγει απ’ το σπίτι.
Δε ξέρω που βρήκα τη δύναμη, σηκώθηκα και τον πήρα και τον έβγαλα στο μπαλκόνι της κουζίνας. Καλύτερα να κρυώσει σκέφτηκα, παρά να χαθεί κι αυτός.
Μετά, ήρθαν τα παιδιά. Ο Θανάσης περίμενε στο σαλόνι και η Μαίρη ήρθε και με βρήκε στην τουαλέτα.
Από κει και πέρα με βοήθησε η Μαίρη και χαζο - ετοιμάστηκα. Με τις παντόφλες, ξυπόλητη, ένα παντελόνι και μια μπλούζα. Πήρα και 2-3 εσώρουχα, τη ρόμπα, τα φάρμακα που είχα πάρει, και σε τρισάθλια κατάσταση μας πρόλαβε ο Δημήτρης και με πήγε εκείνος στο Νοσοκομείο.
Ο Δημήτρης έτρεχε πολύ, περνούσε κόκκινα
φανάρια κι εγώ με όσο κουράγιο είχα, τον μάλωνα. Μου είπε ότι είχε αναμμένα τα αλάρμ, αλλά ο κόσμος, δεν το καταλάβαινε αυτό. Του είπα να πατάει κόρνα, αλλά εκείνος δεν ήθελε, για να μη ξυπνήσει τον κόσμο.
Στο Νοσοκομείο έφτασα, τρεμάμενη σαν ψάρι. Είχα αποκτήσει και ρίγος μετά. Εκεί παραδόθηκα στα χέρια των γιατρών, άνευ όρων, αν και έλεγα, όχι ένεση και η Νοσοκόμα, μου φώναζε, δε λες να γλιτώσεις, την ένεση φοβάσαι….
Μου έκαναν ένεση, κορτιζόνη προφανώς, μου έβαλαν ορό και κάτι άλλες ενέσεις μέσα σ’ αυτόν. Μετά μέτρησαν την πίεσή μου, δε μου είπαν πόσο είναι, προφανώς πολύ χαμηλή και μετά με έβαλαν σ’ ένα δωματιάκι, κοντά στα ιατρεία, για παρακολούθηση.
Δίπλα μου ήταν και μια γιαγιούλα. Να μην τα πολυλογώ, μου πέρασε η φαγούρα και η ευκοίλια, αλλά τα μάτια μου έκλειναν απ’ την εξάντληση, υπόταση, απ΄ τα φάρμακα, δε ξέρω. Έτσι ένιωθα και όλη μέρα σήμερα στο σπίτι.
Απ’ το Νοσοκομείο φύγαμε 7 η ώρα το πρωί. Ο κ. Παχιός, ο γιατρός που εφημέρευε, είπε ότι έπαθα αλλεργικό σοκ, ότι φτηνά τη γλίτωσα, είπε να προσέχω και να μη ξαναπάρω στη ζωή μου αυτό το φάρμακο. Μου έγραψε κάποια άλλα φάρμακα, να μου τα γράψει ο δικός μου παθολόγος.
Με τον Κώστα τον παθολόγο μου, κατάφερα να επικοινωνήσω απόψε και είπε να πάει ο Δημήτρης αύριο, για να μου τα γράψει και να τα δει και να μου δώσει και άδεια. Μάλιστα φώναζε στον Δημήτρη, γιατί δεν μου τα αγόρασε ακόμα. Αυτό είναι κάτι που νευρίασε και μένα. Όλη μέρα του λέω να μου τα αγοράσει, αλλά εκείνος επιμένει να φάω και σε 24 ώρες θα συνέλθω μόνη μου. Το παίζει γιατρός ή φοβάται ότι κι αυτά τα φάρμακα μπορεί να μου φέρουν τα ίδια προβλήματα; Δε ξέρω.
Τέλος πάντων. Η αγάπη του για μένα εκδηλώνεται πάντα παράξενα. Με νεύρα, φωνές, συμβουλές, όταν εγώ έχω ανάγκη από κάτι άλλο. Δεν πειράζει. Αρκεί που ξέρω ότι μ’ αγαπάει και δεν πειράζει ο τρόπος που το εκδηλώνει.
Δεν έγραψα, ότι πριν φύγω για το Νοσοκομείο, ξύπνησε η Λένα γιατί άκουσε φασαρία στο σαλόνι.
Πήγα με πολύ προσπάθεια στο δωμάτιό της και της είπα ψέματα, ότι θα πήγαινα βόλτα για πατσά με τον μπαμπά, γιατί με είδε ντυμένη. Μου έκανε κάποιες παρατηρήσεις πάνω σ’ αυτό, αλλά μετά με μάλωνε και μου ζήταγε να της πω την αλήθεια. Της είπα τελικά ότι είχα ευκοίλια και θα πήγαινα στο Νοσοκομείο, να μου δώσουν φάρμακα.
Μετά, το κορίτσι μου έκλαιγε, αλλά δε σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι. Όταν ήρθε ο Δημήτρης να με πάρει, πήγε και της είπε να μην ανησυχεί κι ότι θα της τηλεφωνήσει απ’ το Νοσοκομείο. Πάλι έκλαιγε. Αργότερα της τηλεφώνησε ότι σε μισή ώρα θα γυρίζαμε, για να κοιμηθεί.
Εμείς βέβαια, γυρίσαμε στις 7. Την βρήκαμε να κοιμάται, αλλά ξύπνησε και μας είπε, ότι την πήρε ο ύπνος. Μέχρι τις 5 και 30 ήταν ξυπνητή και μάλιστα ξύπνησε και τον Τάσο, αλλά εκείνος, πάνω στον ύπνο του, δεν κατάλαβε και της έλεγε, «άσε με να κοιμηθώ».
Αυτή είναι η περιπέτεια που νομίζω, δε τελείωσε ακόμα.
Εκείνα που θα θυμάμαι για πάντα είναι το πόσο
εύκολα μπορείς να φτάσεις, στο χάος….. Στα καλά καθούμενα. Κάπως έτσι φαντάζομαι τον θάνατο. Χάνεις αισθήσεις, κλείνεις τα μάτια και τέλος!
Θα θυμάμαι την συμπαράσταση της Μαίρης και του άντρα της, αυτές τις στιγμές. Είναι και οι δυο τους πολύ «άνθρωποι».
Θα θυμάμαι ακόμα το περιστατικό που συνέβη,
όταν ήμουν εκεί. Μετωπικό τρακάρισμα. Νεκροί οι γονείς και το κορίτσι τους, σπασμένα όλα. Τα κόκαλά του, χέρια, πόδια, κεφάλι, σπονδυλική στήλη. Ο Δημήτρης βοήθησε να την βάλουν στο φορείο κι εκείνη που είχε ακόμα τις αισθήσεις της, του είπε, νομίζοντας ότι είναι γιατρός, «κάν’ τε με καλά»! Του Δημήτρη του κόπηκαν τα πόδια.
Μετά την άκουγα που φώναζε και μου τρύπαγε την καρδιά, η φωνή της…. Την ακούω ακόμα….. Βόηθησέ την Παναγία μου!
Θα θυμάμαι πως έτρεχε ο Δημήτρης, περνώντας όλα τα κόκκινα φανάρια, θα θυμάμαι τα νεύρα του συνδυασμένα με αγωνία και θα θυμάμαι πάντα, όχι τους πόνους και το τι πέρασα, αλλά τις προσπάθειες που έκανα πέρα από τις δυνάμεις μου, να ειδοποιήσω για βοήθεια, χωρίς να ενοχλήσω τα παιδιά. Αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα…
Σήμερα τηλεφώνησα για «Χρόνια Πολλά» στους εορταζόμενους, πολύ αργά το βράδυ. Δεν ήμουν καλά, όλη μέρα. Ούτε και τώρα είμαι, με το ζόρι γράφω, αλλά κάθομαι για λίγο στο σαλόνι, γιατί δεν θέλω να στεναχωριούνται τα παιδιά που με βλέπουν στο κρεβάτι.


26 Αυγούστου 97

Πρωί

…….Τέλος πάντων, επειδή βιάζομαι, θα γράψω για χθες.
Κυριακή απόγευμα ήρθε ο Παναής με την Φούλα. Το βράδυ συνειδητοποίησε ο Δημήτρης ότι ο Παναής γεννήθηκε 24/8 κι εγώ 25/8 Συγκινήθηκα πολύ και ένιωσα άσχημα που δεν το ήξερα για να τα γιορτάσουμε μαζί. Έτσι, την Δευτέρα δεν πήγα για δουλειά. Πήγα κι αγόρασα κεράκια και ξέροντας ότι ο Δημήτρης θα έφερνε τούρτα, αν και ρώτησα στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς νωρίτερα και δε βρήκα. Δεν το έβαλα όμως κάτω, όταν είδα τον Δημήτρη να έρχεται με άδεια χέρια. Ήλπιζα ότι εκείνος θα πήγαινε και σε άλλο ζαχαροπλαστείο, αφού είχε αυτοκίνητο. Απ’ την άλλη ο Παναής ήθελε να φύγει. Με το ζόρι τον κρατούσα, να του κάνω έκπληξη.
Μια και δυο, έκοψα ένα καρπούζι στη μέση, έβαλα στο μισό τα κεράκια του Πανάγου 48 και στο άλλο το μισό 37, τα δικά μου. Τ’ ανάψαμε, τα σβήσαμε, φιληθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλο και μετά έφυγε με την κόρη του.


3/11/99 ξημ. 12 και 10

Το σκυλάκι μας. Ο ΠΑΟΚ μας, ο Πατρίκ μας, ο Σαμπρί που είπε ο Τάσος, κοιμάται στο πλάι σαν Παναγίτσα. Θεέ μου, τα πλάσματά σου!
Η μαμά του γέννησε στην αυλή μας, πήρε τα άλλα μαζί της και έφυγε. Άφησε μόνο αυτό και ένα νεκρό. Το γερό το πήραμε σπίτι μας να το σώσουμε.
Κοιμάται και βογκάει. Έχει κοψίματα σαν παιδάκι. Πεινάει κάθε δυο ώρες. Ψάχνει το βυζί της μαμάς του και γυρίζει γύρω – γύρω στο κουτί. Μπλέκεται στα χαρτιά, στις πετσέτες στο σκουφί, στο κασκόλ του ΠΑΟΚ που του χάρισε ο Τάσος για να ζεσταθεί.
Τώρα κοιμάται και κάνει κάτι μεταξύ αχ και γαβ…
Αχ σκυλάκι μου ! Θέλω να μείνεις κοντά μου.

3/11/99 Βράδυ.
Τελικά, δεν μπόρεσα να είμαι συνέχεια κοντά σου, ενώ έπρεπε να σε ζεσταίνω συνέχεια για να ζήσεις. Έπρεπε όμως, να πάω και εγώ στον γιατρό. Η Υγεία μου, βλέπεις. Προτεραιότητα, πάντα ο άνθρωπος. Στην προκειμένη περίπτωση εγώ. Συγχώρεσέ με σκυλάκι μου!
Έδωσα προτεραιότητα στη δική μου ζωή, δεν ήξερα όμως ότι η δική σου κινδύνευε τόσο. Το πρωί σε τάισε ο Τάσος. Μετά έφυγα κι εγώ γιατί είχα ραντεβού στο ΙΚΑ. Όταν έφυγα εγώ, σ’ άφησα να κοιμάσαι, σκεπασμένο και ζεστό. Έμπλεξα στο ΙΚΑ. Καθυστέρησα να έρθω.
Ήρθα. Σε είδα κοιμισμένο παράξενα. Έκανα ότι έκανα. Πάλεψα όσο πάλεψα για να σε σώσω. Βοηθήθηκα τηλεφωνικά, όσο γινόταν απ’ τον Νίκο τον κτηνίατρο. Πήγα στη δουλειά μου καθυστερημένη και με ταξί. Πάλεψα. Πάλεψα και σε ζωντάνεψα τρεις φορές. Το ξέρεις. Όμως ο Νίκος το είπε: «Ίσως να μη θέλεις να ζήσεις. Ίσως η μάννα γι’ αυτό σε άφησε, γιατί ήσουν άρρωστο». Είπε και τα’ άλλο ο Νίκος: «Άνοιξε το ένα μάτι, δεν τα’ άρεσε αυτή η ζωή και το ξανάκλεισε».
……Λείπεις απόψε. Έκλαψα πολλές φορές κρυφά. Λύγισα πολλές φορές στο σκληρό αλλά ευαίσθητο και πονεμένο βλέμμα του Τάσου. Τον αγκάλιασα, μ' αγκάλιασε. Τον είδα να δακρύζει και να σκουπίζεται κρυφά.
Λείπεις. Πρώτα για σένα που δεν έζησες, μετά για το παιδί μου που πονάει και μετά για μένα. Και Η Λένα έκλαιγε το μεσημέρι. Και ο μπαμπάς μας στεναχωρέθηκε. Τον πρόδωσαν τα πολλά τηλεφωνήματά του. Σε όλους λείπεις. Ίσως και στον Έντουαρτ που γυρίζει και μυρίζει γύρω – γύρω και κατεβάζει τα’ αυτιά. Του έφυγε ο εγωισμός και η ζήλια που είχε αυτές τις δυο μέρες και τα είχε σηκωμένα.
Θυμάσαι; Είχα πει ότι αν ζήσεις θα σε λέμε «Τυχερούλη». Ήταν γραφτό να μη ζήσεις. Ήταν γραφτό μόνο να σε θυμόμαστε και να μη σ’ έχουμε κοντά μας. Κάποιοι φταίνε γι’ αυτό. Δεν θα δικαστούν όμως, ποτέ. Εκτός από μένα, φταίνε και κάτι σύλλογοι που ενδιαφέρονται για τα’ αδέσποτα, μόνο επιφανειακά.
……Χθες δεν ήξερα πως σήμερα θα λείπεις. Αν ήξερα, δεν θα έφευγες. Θα το πάλευα πιο πολύ και εγκαίρως. Μεγάλα λόγια, κατόπιν εορτής;

Σκόρπια ... 28

Δευτέρα, Ιούλιος 17, 2006

Πήλιο - Μυλοπόταμος - Τσαγκαράδα

ΣΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ

Τσαγγαράδα
Χτισμένο στις πλαγιές του μισοφέγγαρου το σπίτι.Κρεμόταν το μπαλκόνι απ΄την κληματαριάβαρύ τσαμπί ονείρου που θα τρέξειπερί του τέλους του Αυγούστου και θα λείπω.Στις σκαλωσιές του αθέατου τριζόνια μαστορεύαντις ετοιμόρροπες σκεπές της ησυχίαςάσπρα κεραμίδια από γαρδένιες.Κάθησα με την πλάτη γυρισμένη στον γκρεμόκαι την ανάπαυλα προς την μεριά που τον ξεχνάει.Επάνω μου περιποιητικά κλαδάκια ενός δέντρουράντιζαν τα μαλλιά μου με ελαφριάν αναστάτωσηόπως τους υπαγόρευε ο εύοσμος κυματισμός ανέμου.Μην κάθεσαι από κάτω, απομακρύνσου μου φώναξες,είναι πικρός ο ίσκιος που κάνει η καρυδιά. Τι πείραζε.Κατάπικρος δεν είναι και ο ίσκιοςπου κάνει η απομάκρυνσηκαι δεν πικράθηκε εξ αιτίας του η σκιά μου;Κάτω η θάλασσα έδειχνε ν΄ασπάζεταιτη σκούρα άποψη της νύχταςπαρά των αστεριών τις σκόρπιες αντιρρήσεις.Καιγόντουσαν ξερόκλαδα και φύλλα παραδίπλα.Στον διάπλατο έλα μύριζε ο καπνός.Σπίθες εξάπλωναν τραγούδι.....αυτά που καίγονται τα έκαψα όλακι αυτά που λέγονται τα είπα όλα.Περίεργο. Σαν διάπλατο έλα μοσχοβόλαγεκαι τούτη η απελεύθερη ηρωίδα καύση.Κάποιος απ΄την ομήγυρηως φαίνεται δεν είχε καλοακούσει το όνομά μουκι όλο το βράδυ με έλεγε Νίκη.Ε πια τι λες, με τέτοιο όνομαδεν θα σε κατακτήσω ψέμα;ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑΑπό την συλλογή Η Εφηβεία της λήθης, Ίκαρος, Αθήνα 1999
posted by elpida @ 7/17/2006 11:43:00 μμ 20 comments
20 Comments:
At Τρι Ιουλ 18, 12:33:24 πμ, elpida said...
....αυτά που καίγονται τα έκαψα όλακι αυτά που λέγονται τα είπα όλα!

At Τρι Ιουλ 18, 02:16:56 πμ, Sailor said...
Γεια σου Ελπίδαόλα είναι πολύ όμορφακαι αυτά που είδα και αυτάπου διάβασα.Η Κική είναι από τους αγαπημένουςποιητές.Το πήλιο είναι πανέμορφοεχω ανέβει και κατέβει πολλέςφορές, έχουν περάσει βέβαια αρκετάχρόνια, την τελευταία φορά ήμουνμε την κόρη μου, όταν ήταν 5 χρόνωνκαι παραθερίζαμε στα καλά νερά.έκτοτε σχεδόν κάθε χρόνο πήγαιναστο Τρίκερι, όταν παραθέριζαστο πευκί στη βόρειο Ευβοια.ναι όντως είναι μοναδικάτώρα βλέπεις έγινε και πολύ τηςμόδας, από τους μοδάτους αυτού τουτόπου.Με είχες ρωτήσει τη ζώδιο είμαιψαρι,και σε ευχαριστώ το να βρώ κάποιακοπελιά που να ταιριάζουμεεγώ πότε μου δεν έψαξα να βρώτίποτα και για τίποτα.δεν πιστεύω σε τίποτα ούτε και ελπίζω σε τίποταείμαι ελέυθερος, ανεξάρτητος και αδέσμευτος και έτσι θα παραμείνωμέχρι το τέλος.Δεν χαμπαριάζω από ευαισθησίεςκαι ζώδιαπαρ όλο που είμαι ευαίσθητοςσαν άνθρωπος.Καλό σου πρωινόστο όμορφο Πήλιο

At Τρι Ιουλ 18, 03:36:17 πμ, elpida said...
sailorΓειά σου φίλε μου! Χαίρομαι που σου αρέσουν τα μέρη μου και που τα ξέρεις και από κοντά.Να χαίρεσαι και την κόρη σου και την ελευθερία σου! Εσύ ξέρεις καλύτερα. Τα ψαράκια είναι πολύ ευαίσθητα απ΄ότι ξέρω και από φίλους. Δεν είναι θέμα πίστης, αλλά κάποια κοινά χαρακτηριστικά που έχουν όντως, αυτές οι ομάδες ανθρώπων.Γιατί όμως τόση απαισιοδοξία;Δεν πιστεύεις τίποτα, δεν ελπίζεις τίποτα; Τότε γιατί ζούμε; Να είσαι πάντα καλά και καλό σου ξημέρωμα!

At Τρι Ιουλ 18, 11:03:59 πμ, Jo-Anna said...
Στα χωριουδακια του Πηλιου και στην ομορφη Τσαγκαραδα ξεκινησε το οδοιπορικο του γαμου μου .Περασαμε τις πρωτες κοινες μερες της ζωης μας με μια τροχοσκηνη , το κουκλοσπιτο μας και μ αυτο περασαμε τις πιο γλυκιες διακοπες μας .Στο Πηλιο πηγαμε χρονια αργοτερα και με φιλικα ζευγαρια και περασαμε εξισου καλα με τα χρωματα του χειμωνα .Ελπιδα εισαι μια φωτεινη ελπιδα στις αναμνησεις μου .Ιωαννα στης 20 του μηνα κατεβαινω Ελλαδα .Θα μεινω λιγο στην Αθηνα και μετα θα παω στο εξοχικο μας στην Ευβοια .Υστερα σε κανενα νησακι .Επιστροφη στην βαση στης 30 /8

At Τρι Ιουλ 18, 11:23:12 πμ, sevarose said...
..ΑΧ.. ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΕΙ ΑΚΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΜΟΥ!!!! ΤΙ ΟΜΟΡΦΙΕΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ!!ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΟΥ ΣΤΕΙΛΑ ΤΟ ΜΕΙΛ ,,ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!

At Τρι Ιουλ 18, 11:25:24 πμ, sevarose said...
..ΩΧ ΤΩΡΑ ΤΟ ΕΙΔΑ ..ΗΤΑΝ ΛΙΓΟ ΜΕΓΑΛΗ Η ΦΩΤΟ ,,,ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑΤΗΝ ΜΙΚΡΥΝΕΙΣ;

At Τρι Ιουλ 18, 11:33:42 πμ, Sailor said...
Ζούμε για να ζήσουμε απλά τη ζωή με τις ομορφιές καιτις ασχήμιες τηςΈτσι, απλάο Δημιουργός έχει φροντίσειγια όλαεμείς το μόνο που πρέπει να κάνουμεείναι απλά να ζήσουμε.Καλό σου πρωινό

At Τρι Ιουλ 18, 12:46:58 μμ, kyriaz said...
Εξαιρετικές οι φωτογραφίες,υπέροχο το ποίημα.Η Δημουλά θα έπρεπε να έχει ήδη πάρει το Νόμπελ...

At Τρι Ιουλ 18, 01:47:53 μμ, elgalla said...
Ωραία μέρη, ωραίες φωτογραφίες...Καλημέρα!!!!

At Τρι Ιουλ 18, 03:22:37 μμ, Stavros Katsaris said...
Φοβερές φωτογραφίες και η Δημουλά κόλλησε άψογα!Ζήλεψα!

At Τρι Ιουλ 18, 08:27:25 μμ, In Silence said...
Σ'ευχαριστώ για το όμορφο ταξίδι.Έχω να επισκευτώ το Πήλιο από παιδί.Ντροπή μου...

At Τρι Ιουλ 18, 10:41:39 μμ, elpida said...
Τζοάννα μου, χαίρομαι που σου ξύπνησα καλές αναμνήσεις. Να έρθεις με το καλό και να περάσεις το πιο όμορφο καλοκαίρι της ζωής σου, σου εύχομαι, με όλη μου την καρδιά!

At Τρι Ιουλ 18, 10:45:08 μμ, elpida said...
sevaroseΣ΄ευχαριστώ πολύ! Το θέμα τώρα είναι πως θα το μεταφέρω εδώ που σ΄αυτό είμαι άσχετη. Αν δεν τα καταφέρω, θα σου στείλω μήνυμα να το βάλλεις εσύ. Θα δοκιμάσω τώρα, σε λίγο. Έτσι κι αλλιώς όμως, θα σου στείλω μήνυμα.Φιλιά πολλά!

At Τρι Ιουλ 18, 10:52:04 μμ, elpida said...
sailorκαλά τα λες! Νομίζω όμως πως μας βάζει στο παιχνίδι για να παίξουμεκαι περιμένει από μας καλούς ρόλους.Καλό σου βράδυ! Ας μην αναπτύξουμε αυτό το θέμα απόψε.Σηκώνει πολύ συζήτηση και δεν έχω χρόνο τώρα.Ας τ΄αφήσουμε για άλλη φορά.

At Τρι Ιουλ 18, 10:55:03 μμ, elpida said...
kyriazΤης το έχει δώσει προ πολλού ο κόσμος! Θα το πάρει όμως κάποια στιγμή. Της αξίζει!

At Τρι Ιουλ 18, 10:57:31 μμ, elpida said...
elgalla μου, όταν ετοιμαστεί το σπίτι θα σε καλέσω. Υπολόγισε όμως από Σεπτέμβρη.Φιλάκια, θα τα πούμε!

At Τρι Ιουλ 18, 10:59:49 μμ, elpida said...
Σταύρο μου, να τα κολλήσω ήθελα κι εγώ. Αφού το κατάφερα είμαι ευχαριστημένη.Να είσαι καλά! Τι ζήλεψες όμως;

At Τρι Ιουλ 18, 11:02:55 μμ, elpida said...
in silenceμη σταναχωριέσαι κορίτσι μου! Θα σε καλέσω εγώ το φθινόπωρο. Αυτό που γίνεται! Εμείς να είμαστε καλά κι όλα θα γίνουν!

At Τετ Ιουλ 19, 12:14:12 πμ, g help me said...
Πήλιο...Τι να πεις elpida, έχεις δίκιο τα έγραψες όλα. Και πάλι λίγα είναι.Όπου και να πάω το Πήλιο στο δρόμο μου. Παράξενο... και όμορφο μαζί. Δροσιά στο καλοκαίρι.Το έφερες λίγο ποιό κοντά. Ευχαριστώ...

At Τετ Ιουλ 19, 03:25:43 πμ, elpida said...
g help meκι εγώ σ΄ευχαριστώ!καλή σου μέρα!


Τετάρτη, Ιούλιος 12, 2006

Αλκοόλ

ΑΛΚΟΟΛ"Το αλκοόλ Κατερίνα μου το ξεκινάς για να ξεχάσεις και να ξεχαστείς. Εγώ είχα μια ερωτική απογοήτευση και μιας και δούλευα σε ένα κλαμπ, έφτασα στο σημείο να πίνω δύο μπουκάλια τζιν την ημέρα για να ξεχάσω, αλλά δεν καταλάβαινα την ζημιά που έκανα στον εαυτό μου.Πίνοντας έχανα τον έλεγχο, δεν καταλάβαινα κανέναν και τίποτα, χαλούσα το στομάχι μου, έκανα εμετούς, έκανα φασαρίες με φταίγανε όλα. Ήμουν εξαρτημένη από το αλκοόλ, όπως με τα ναρκωτικά. Αν δεν έπινα μια μέρα, δεν ήμουν καλά. Κάτι μου έλειπε.Σταμάτησα αναγκαστικά από τη δουλειά μου και με πολλή προσπάθεια μετά από 2 μήνες κατάφερα να το κόψω έχοντας πολλά νεύρα. Ένιωθα πως κάτι μου λείπει.Όταν όμως θες πραγματικά κάτι, όσο δύσκολο και να είναι, μπορείς να τα καταφέρεις. Τώρα είμαι αποτοξινωμένη από το αλκοόλ εδώ και 6 χρόνια και αισθάνομαι πολύ υγιής". Ψιψίνα 7
posted by elpida @ 7/12/2006 11:35:00 μμ 5 comments
5 Comments:
At Πεμ Ιουλ 13, 12:27:51 πμ, Λύσιππος said...
Ας πιούμε στην υγειά σου λοιπόν!

At Πεμ Ιουλ 13, 12:54:47 πμ, elpida said...
Στην υγεία όλων λύσιππε!

At Πεμ Ιουλ 13, 01:08:35 πμ, ONOMATODOSIA said...
geia mas.ola me metro,kai den trexei tipote.

At Πεμ Ιουλ 13, 04:06:06 πμ, elpida said...
Καλημέρα! σε όσους κοιμηθήκατε.Εγώ έχω ταξίδι σε λίγο. Πάει το μπλογκ μου! διαλύθηκε με τις φωτογραφίες. Εξαφανίστηκαν όλα από δίπλα!

At Πεμ Ιουλ 13, 04:07:45 πμ, elpida said...
onomatodosiaΑν υπάρχει μέτρο, όλα είναι εντάξει!

Τετάρτη, Ιούλιος 12, 2006

Το δίλημμα της αλήθειας

Εδώ και χρόνια, από τότε που κάποια γραπτά μου έρχονται στο φως της δημοσιότητας, έχω μπει σε μια πολλή δύσκολη διαδικασία. Διχάζομαι στο αν πρέπει να γράψω όλη την αλήθεια, ή όχι. Απ΄τη μια δεν νιώθω καλά με την συνείδησή μου, απ΄την άλλη σκέφτομαι τι θα πληγώσει λιγότερο τους τρίτους, ή τι θα βοηθήσει περισσότερο τον αναγνώστη. Υπάρχουν θέματα που μπορείς να τα γλυκάνεις, να κρύψεις λίγη απ΄την αλήθεια τους, γιατί ο σκοπός είναι ιερός. Το πια θέματα είναι αυτά όμως, ποιός θα το κρίνει;Δύσκολο. Πολύ δύσκολο για μένα.Χθες βράδυ που σας πόσταρα αυτό το θέμα, δεν έκλεισα μάτι. Σκεφτόμουν πόσο και εάν θα βοηθήσει αυτή η εξομολόγηση της κυρίας, έστω και έναν άνθρωπο, οπότε θα έχω πετύχει κάτι. Απ΄την άλλη σκέφτομαι μήπως γράφοντας την αλήθεια, πετύχω πολλά περισσότερα.Ίσως μάλιστα βρεθεί τρόπος και βοηθήσω και την ίδια την κυρία.Είμαι αποφασισμένη όμως να το κάνω, γιατί το ίντερνετ απευθύνεται σε πολύ κόσμο και όχι στη γειτόνισσά μου ή στην φίλη μου που θα της χαρίσω το βιβλίο και δεν ξέρω κι αν θα το διαβάσει κιόλας. Από δω μπορεί να το διαβάσει ένας άνθρωπος που έχει πρόβλημα με τα ναρκωτικά και να θαυμάσει το θαύμα και την προσπάθεια της κοπέλας (που έκοψε τα ναρκωτικά), να προσπαθήσει, να αποτύχει και να τον σκοτώσω εγώ η ίδια!Αν και δεν ξέρω αυτό το θέμα από κοντά, παρά μόνο ότι ακούω, διαβάζω ή βλέπω, μακάρι κανένας μας να μην χρειαστεί να τα γνωρίσει από κοντά, νομίζω ότι χρειάζεται οπωσδήποτε ιατρική και ψυχολογική στήριξη, για να μπορέσει κάποιος να απεξαρτηθεί για πάντα.Η κοπέλα η "ψιψίνα 7" έγραψε την αλήθεια της μέχρι ενός σημείου. Ίσως το έκανε για να εμψυχώσει κάποιους. Ίσως δεν ήξερε πως θα γνωριζόμασταν περισσότερο στην πορεία και θα μου έλεγε ή θα ανακάλυπτα και μόνη μου κι άλλα πράγματα.Τις πρώτες μέρες λοιπόν, αφού μου έγραψε αυτά, συζητήσαμε πιο πολύ. Εκεί έμαθα πως μια κοπέλα 26 ετών, είναι μια ζωντανή- νεκρή. Μου είπε για τα οικογενειακά της προβλήματα που είναι πολύ σοβαρά. Της είπα να βοηθήσω αλλά μου είπε "φοβάται!" Της είπα να ζητήσει βοήθεια και μου είπε, όταν γίνει καλά. Ίσως αργήσει πολύ να περπατήσει μετά το τροχαίο.Όταν γίνει καλά, θα τρέξει να ζητήσει βοήθεια και τότε θα με βρει εκείνη μόνη της.Ρώτησα κάπου.... και μου είπανε αν δεν καταγγείλει μόνη της, δεν μπορώ να κάνω τίποτα εγώ. Κι ύστερα λένε γιατί δεν ενδειαφέρεται ο πολίτης... (Δεν είναι το μόνο θέμα που βρίσκω πόρτες κλειστές. Ακόμα και μια πεθαμένη, η ίδια πρέπει να καταγγείλει! Άλλη περίπτωση αυτή! )Έβλεπα αυτό το όμορφο κορίτσι να μου εξιστορεί τη ζωή της και δεν ήξερα που να κρυφτώ!Ντρεπόμουνα γι΄αυτά που λέω εγώ δικά μου προβλήματα.Η "ψιψίνα7" δεν μου είπε τίποτα άλλο για τα ναρκωτικά. Ούτε εγώ το σκάλισα, γιατί αν δεν λυθούν τα άλλα της προβλήματα..... δεν θα μπορέσει να λυθεί και αυτό, που μα την αλήθεια, έχω πειστεί ότι το θέλει πολύ! Θέλει να ζήσει και ζητάει βοήθεια, αλλά δεν ξέρει από που και πως και πότε!Μα, την αλήθεια μου, ούτε εγώ ξέρω!Πίστευα πως μεσ΄τους γιατρούς, μορφωμένοι και με ειδικότητες άνθρωποι, θα καταλάβουν πιο πολλά. Δεν νομίζω όμως....Η "ψιψίνα7" λοιπόν, ένα βράδυ μου ζήτησε το κινητό μου να στείλει ένα μήνυμα. Της το έδωσα με μεγάλη ευχαρίστηση.Αργότερα, ξημερώματα, εγώ καθόμουν στο μπαλκόνι κι έγραφα με το κερί, όταν άκουσα να μου κλείνουν την πόρτα απ΄τον διπλανό θάλαμο, απότομα και νευρικά. Ανησύχησα και για την κοπέλα, μην έπαθε κάτι και έτρεξα. Μου είπε "ήρθε ο άντρας μου και κλείσαμε λίγο!"Το σεβάστηκα. Το ζευγαράκι ήθελε να μείνει μόνο του.Μου είχαν κλείσει και τα παντζούρια και ήμουν αποκλεισμένη στο μπαλκόνι. Αν η πεθερά μου ξυπνούσε και χρειαζόταν κάτι, πως θα έμπαινα; Έβγαινα απ΄την πόρτα της ψιψίνας που εκείνη την είχε πάντα ανοιχτή, γιατί κάπνιζε πολύ.Τα λεπτά που έμεινα έξω μου φάνηκαν χρόνος. Άκουγα κάτι αλουμινόχαρτα και σκεφτόμουνα ότι της έφερε να φάει. Απ΄την άλλη μέρα και μετά, έβλεπα συνέχεια μια κοπέλα ναρκωμένη.... Νόμιζα ότι ήταν απ΄τα φάρμακα.Μετά έμαθα κι ένα κουτσομπολιό που μαθεύτηκε εκεί μέσα. Μετά η κοπέλα με απέφευγε, με την δικαιολογία ότι νυστάζει.Έτσι χαθήκαμε.Μετά από καιρό, όταν πήγα να σβήσω τα μηνύματα απ΄το κινητό μου, γιατί είχε γεμίσει, βρήκα το μήνυμά της."Έλα τώρα αμέσως! Δεν αντέχω άλλο!"Τότε σιγουρεύτηκα για όλα. Η καλή μου η "ψιψίνα7", όσο κι αν το πάλαιψε, δεν κατάφερε να ξεφύγει για πάντα απ΄τα ναρκωτικά. Αν δεν υπάρξει στήριξη από οικογένεια και κράτος,φοβάμαι πως τίποτα δεν γίνεται.Έκανα καλά ή άσχημα που σας είπα ολόκληρη την αλήθεια; Δεν ξέρω! Νιώθω όμως καλύτερα με την συνείδησή μου. Εύχομαι μόνο, τόσο η "ψιψίνα7", όσο και όλοι οι άλλοι που έχουν αυτό το πρόβλημα, να βρουν τον τρόπο να ξεφύγουν, για Πάντα!
posted by elpida @ 7/12/2006 05:42:00 μμ 8 comments
8 Comments:
At Τετ Ιουλ 12, 07:21:13 μμ, apousia said...
H αλήθεια έχει κάποτε επικίνδυνες ισορροπίες,μα είναι ο μόνος δρόμος που σου ανοίγεται μπροστά σε τέτοια διλήμματα.Τώρα διάβασα και το χτεσινό post!Είναι γροθιές στο στομάχι όλα αυτά,μα είναι και μια δυνατή οδός αφύπνισης..Έπραξες και πράττεις άριστα!

At Τετ Ιουλ 12, 07:45:58 μμ, elgalla said...
Φυσικά και έκανες καλά, Κατερίνα μου. Γιατί η αλήθεια είναι, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, ότι όταν μπλέξει κανείς με ναρκωτικά είναι πολύ-πολύ σπάνιο να ξεφύγει. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, το λέει κι ο μπαμπάς μου που είναι τόσα χρόνια ψυχίατρος και πολλά έχουν δει τα μάτια του. Υποθέτω ότι από μια άποψη έχει λογική. Για να βγεις από κάτι τέτοιο χρειάζεται τρομαχτική δύναμη θέλησης. Αλλά αν αυτή η δύναμη υπήρχε θα έμπαινες σ'αυτό το τριπάκι ευθύς εξαρχής; Και τελικά, όλοι λίγο-πολύ βρίσκουμε τρόπους να ξεφεύγουμε από αυτά που μας πονάνε. Μερικοί είναι ανώδυνοι, όπως το να βγεις για καφέ με τους φίλους σου και να ξεσπάσεις. Αλλά μερικοί άλλοι...τα ναρκωτικά είναι ένας τρόπος, όμως υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί ακόμη. Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που χαρακώνονται, που κάνουν απόπειρες, που πίνουν ακατάσχετα, που πηδιούνται (με συγχωρείς για την έκφραση, αλλά είναι η καταλληλότερη) ακατάσχετα κι όλα αυτά για να ξεχάσουν...για να νοιώσουν, έστω και λίγο, ζωντανοί. Υπάρχουν τόσες και τόσες κοπέλες που πάσχουν από ανορεξία. Δεν ξέρω αν τα ναρκωτικά είναι το χειρότερο. Δεν ξέρω αν υπάρχει πραγματικά τρόπος να ξεφύγει κανείς. Σίγουρα χρειάζεται πολλή αγάπη και υποστήριξη, όμως...είναι αρκετά αυτά; Μερικοί επιστήμονες λένε πως όλα (τα συναισθήματα και ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο, ουσιαστικά αυτό που αποκαλούμε ψυχή) είναι στην πραγματικότητα χημεία του εγκεφάλου. Άλλοι επιστήμονες λένε πως παίζει ρόλο η οικογένεια και η ανατροφή. Και ορισμένοι λένε πως παίζουν ρόλο και τα δύο. Δεν μπορώ να σου πω ποιος απ' όλους έχει δίκιο. Όμως λένε πως όλοι μας χάνουμε 21 γραμμάρια βάρους από το σώμα μας όταν πεθαίνουμε. Τι μπορεί να χωράει σε 21 γραμμάρια; Μια ζωή; Μια ψυχή; Μια ιστορία;Αν η ψυχή μας είναι χημεία, αυτό σημαίνει πως γεννιόμαστε με κάποιες προδιαθέσεις και πως, κατά κάποιον τρόπο, η ζωή μας είναι προδιαγεγραμμένη. Αν η ψυχή μας είναι ανατροφή και περιβάλλον, αυτό σημαίνει πως όλα όσα είμαστε και όλα όσα κάνουμε εξαρτώνται από τους άλλους. Είτε έτσι είτε αλλιώς δηλαδή, δεν αποφασίζουμε μόνοι μας για τίποτα. Ίσως λοιπόν να γεννιόμαστε με κάποια εφόδια και προδιαθέσεις. Ίσως να μας εφοδιάζει και το περιβάλλον μας με κάποια άλλα πράγματα. Ίσως όμως να υπάρχει κι ένα κομματάκι κάπου σ' αυτά τα 21 γραμμάρια που εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο απο μας. Ένα κομματάκι όπου μπορούμε να κρίνουμε και να αποφασίσουμε μόνοι μας για τις πράξεις μας.Και κάποιες αποφάσεις, άπαξ και τις πάρεις δε γίνεται να γυρίσεις πίσω.Διότι το γεγονός είναι ένα. Υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε τα χίλια μύρια και παίρνουν ένα πιστόλι και αυτοκτονούν.Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν περάσει ούτε το ένα εκατομυριοστό από τα χίλια μύρια και κάνουν ακριβώς το ίδιο.Και υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε τα χίλια μύρια και παρόλα αυτά, κάθε φορά που πέφτουν έχουν τη δύναμη να σηκωθούν και να συνεχίσουν. Χίλια συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σου, μου βγήκε πολύ μεγαλύτερο απ' ότι περίμενα. :Ο(

At Τετ Ιουλ 12, 10:54:39 μμ, elpida said...
Μακάρι απουσία μου! Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ΄το να θες να βοηθήσεις και να μην μπορείς.

At Τετ Ιουλ 12, 11:02:12 μμ, elpida said...
elcalla μου, σ΄ευχαριστώ που ανέπτυξες το θέμα τόσο καλά! Θα γίνεις άριστη ψυχολόγος κι απ΄ότι φαίνεται ο μπαμπάς σου έκανε πολύ καλή δουλειά και με σένα! Μπράβο του! Σ΄έχει ενημερώσει πλήρως!Το θέμα είναι αν μπορούμε να βοηθούμε και εμείς οι τρίτοι να ορθοποδήσει κάποιος. Κι αν κάποιες υπηρεσίες κινούνται σωστά...Εκεί θέλω να καταλήξω.

At Τετ Ιουλ 12, 11:17:10 μμ, elgalla said...
Μπορούμε να προσπαθήσουμε, αλλά δεν κάνει καλό σε μας, τελικά, να έχουμε πολλές ελπίδες σε τέτοιες περιπτώσεις. Μερικοί μπορεί πράγματι να τα καταφέρουν, αλλα οι περισσότεροι όχι. Πάντως το σημαντικό, όπως λες είναι να ξέρουμε ότι κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας.

At Τετ Ιουλ 12, 11:31:00 μμ, elpida said...
elgalla θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει πάντα λύση κι ότι η ελπίδα ποτέ δε χάνεται!Αυτό είναι το κακό! Ότι μπορούν να περάσουν λίγα απ΄το χέρι μου, ενώ θα ήθελα να μπορούσαν πιο πολλά.

At Τετ Ιουλ 12, 11:37:23 μμ, elgalla said...
Θα'θελα να'μουν αισιόδοξη όπως εσύ και να βλέπω παντού την ελπίδα (υποθέτω ότι σου ταιριάζει το όνομα!). Η καλύτερή μου φίλη είναι έτσι και μερικές φορές τη ζηλεύω. Εγώ είμαι πολύ προσγειωμένη...ρεαλίστρια σε βαθμό αηδίας!:Ο)Υ.Γ.Είσαι πολύ καλός άνθρωπος, Κατερίνα,είναι πολύ όμορφο που θες να βοηθάς όλον τον κόσμο!Μακάρι να βοηθήσεις όσους περισσότερους γίνεται!Έτσι θα πάρεις κι εσύ χαρά!

At Πεμ Ιουλ 13, 01:03:34 πμ, elpida said...
elgalla μου, πίστεψέ με, βοηθάω περισσότερο κι απ΄όσο μπορώ! Μα δεν καταφέρνω πάντα κάτι καλό κι αυτό με στεναχωρεί πολύ. Μια ζωή με μαλώνει ο άντρας μου, ότι εγώ δεν θα σώσω τον κόσμο! Μια ζωή αδιόρθωτη. Κρυφά και φανερά, όπου μπορώ βοηθάω.Γι΄αυτό είχα πει παλιότερα για σύλλογο ή ομάδα εθελοντών σε κοινωνικά, αλλά ήταν λάθος εποχή. Ίσως το φθινόπωρο να κάνουμε κάτι να δίνουμε χαρά και να παίρνουμε συγχρόνως. Θα δείξει!Να είσαι καλά! Ευτυχώς που δεν γράφεις μαθήματα!Καλό βράδυ!

Σκόρπια ... 27

Τρίτη, Ιούλιος 25, 2006

Για να μην πληγώσουμε την γοργόνα.....

....Οι Γοργόνες είναι ωραίες γυναίκες αλλά από τη μέση και κάτω έχουνε ουρά ψαριού. Βρίσκονται στη Μαύρη Θάλασσα και πολλές φορές κατεβαίνουν και κάτω στα νερά μας. Στα εξήντα τόσα ένα καράβι τις απάντησε έξω από τη Θάσο. Μερικοί λένε πως τις περισσότερες φορές φαίνονται το Σάββατο κατά τα μεσάνυχτα.Άμα τύχει κανένα καράβι στο δρόμο της Γοργόνας, το αδράχνει από την πλώρη και ρωτάει:«Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;»Οι ναύτες πρέπει να ειπούν:«Ζει και βασιλεύει» ή «Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο ειρηνεύει» ή«Ζει και βασιλεύει και ζωή να έχετε και εσείς».Τότε η Γοργόνα από τη χαρά της γίνεται ωραία κόρη, παύει τους ανέμους και τα κύματα, και παίζει τη λύρα της και τραγουδά γλυκά τραγούδια, κι από αυτή μαθαίνουν οι ναύτες τους καινούργιους σκοπούς. Γι΄αυτό όταν ακουστεί κανένα καινούργιο τραγούδι με νεόβγαλτο σκοπό, λεν για κεινον που το τραγουδά, πως τ΄άκουσε από τη Γοργόνα.Αν όμως δεν ηξεύρουν οι ναύτες και κάμουν λάθος να ειπούν πως ο βασιλιάς Αλέξανδρος πέθανε, αγριεύει η Γοργόνα και δίνει μια και πετά ψηλά το καράβι και πέφτει και πνίγονται όλοι στη θάλασσα. Ή φεύγει με θρήνους και μοιρολόγια κι από τα κλάματά της σηκώνει φουρτούνα και πνίγει το καράβι και δε γλιτώνει κανείς..... Απόσπασμα απ΄το βιβλίο του Ναούμ Θεοδοσιάδη,«ξωτικά», εκδόσεις Αρχέτυπο, σελίδα 285-286
posted by elpida @ 7/25/2006 07:26:00 μμ 5 comments
5 Comments:
At Τρι Ιουλ 25, 07:36:20 μμ, elpida said...
Γειά σας παιδιά! Αφού το διάβασα εγώ, θέλησα να σας ενημερώσω κι εσάς, μην πληγώσετε άθελά σας την γοργόνα....Ήθελα να βάλλω και φωτο αλλά μου γράφει σφάλμα ο διακοσμητής του εξπλόρεν και κάτι τέτοια. Όποιος ξέρει ας μου πει αν θα γίνει μόνο του ή πρέπει να πάρω τεχνικό.Σας σκέφτομαι πολύ και μου λείψατε.Καλά να περνάτε όλοι σας!

At Τρι Ιουλ 25, 09:44:53 μμ, Εργοτελίνα said...
MOZILLA ή αλλιώς Αλεπού της Φωτιας Fire - Fox...Kανε ο,τι σου λεειαπλο ειναι download,Save to DiskΓρηγορος και ασφαλεστεροςαπεναντι σε ιούς σε σχεσημε τον ΙΕxplorer.........

At Τρι Ιουλ 25, 09:48:17 μμ, Εργοτελίνα said...
Και εχω γραψει και εγω για τον Αλεξανδρο....................Γοργονες στο Βόλο δεν νομιζω να δεις.........προτιμουν ανοιχτες θαλασσες.....Απο το Πηλιο φαινεται η Θασος;;;

At Τρι Ιουλ 25, 10:39:13 μμ, elpida said...
εργοτελίνα μου, δε ρισκάρω τίποτα μόνη μου, μη χαλάσω και αυτά που έχω. Όταν έχω χρόνο (κι αν μπορεί)θα πάρω τον τεχνικό και θα του ζητήσω αυτό που μου προτείνεις.Σ΄ευχαριστώ!Να περνάς καλά!Κάτι φαίνεται μερικές φορές που είναι ανοιχτός ο ορίζοντας, αλλά θα σε γελάσω αν είναι η Θάσος!

At Κυρ Ιουλ 30, 01:12:47 πμ, ΤΡΥΦΕΡΗ ΝΥΧΤΑ said...
This post has been removed by the author.

Παρασκευή, Νοέμβριος 03, 2006

Exilio

για το exilio.................................................................................................................................................................................................................................................
posted by elpida @ 11/03/2006 03:33:00 πμ 4 comments
4 Comments:
At Παρ Νοε 03, 10:56:52 πμ, Exilio said...
................................................................................................................................................................................!

At Παρ Νοε 03, 03:04:24 μμ, μεθυσμένα χρώματα said...
να βάλω και εγώ ..............................................................................................;καλημέρα Ελπίδα!

At Παρ Νοε 03, 04:01:44 μμ, Sailor said...
ΚατερίναΚαλή σου ημέρακαλό πρωινό

At Παρ Νοε 03, 10:30:50 μμ, sevarose said...
ΤΙ ΩΡΑΙΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ ΠΟΥ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΣ!!

Τετάρτη, Νοέμβριος 01, 2006

Έρχεται παγωνιά

Έρχεται παγωνιά, λέει, κι εγώ έτρεξα στον κήπο μου να προστατέψω τα λουλούδια μου. Μη τα προλάβει ο χιονιάς και μου παγώσουν.
Άλλα τα σκέπασα, άλλα τα μετέφερα μέσα στο σπίτι. Μέχρι να περάσει η καταιγίδα.
Τα λουλούδια είναι οι μόνοι φίλοι που δεν σε προδίδουν ποτέ. Μένουν εκεί σταθερά, στέλνοντας πάντα το ίδιο άρωμα, σε όλον τον κόσμο. Αυτά δεν ξεχωρίζουν πλούσιους και φτωχούς, καλούς και κακούς, φίλους ή εχθρούς. Γι΄αυτό τ΄αγαπώ και πάντα θα τα αυξάνω. Είμαι υπέρ της δημουργίας και όχι της καταστροφής. Γι΄αυτό, ότι κλαδέψετε, μην το πετάξετε. Φυτέψ΄τε το!
Ναι. Και εγώ σήμερα φύτεψα νέες τριανταφυλλιές. Είναι η εποχή τους. Από κάθε κοτσανάκι θα γεννηθεί μια νέα τριανταφυλλιά και θα μου χαρίζει τα λουλούδια της και το άρωμά της όλο το καλοκαίρι. Θα μου λέει "ευχαριστώ" για την κίνηση που έκανα σήμερα. Όπως μου λένε οι περσινές, οι προπέρσινες και πάει λέγοντας.
Τα λουλούδια υπάρχουν για να μαλακώνουν τις ψυχές των ανθρώπων που έχουν μπερδευτεί, υπάρχουν για τους ερωτευμένους, για τους ευαίσθητους, για τους ρομαντικούς, για τους αρρώστους, για τους ευτυχισμένους, για τους δυστυχισμένους, γι΄αυτούς που φεύγουν και γι΄αυτούς που μένουν φυσικά. Για όλους είναι τα λουλούδια!
Έκοψα και τα τελευταία τριαντάφυλλα για φέτος. Και του χρόνου! Να είμαστε γεροί όλοι μας, γιατί πάνω από όλα είναι η υγεία! Αυτό το έχουμε ξεχάσει τελευταίως και δεν πρέπει.
Καλόν μήνα και καλόν χειμώνα σε όλους σας!
Και η ζωή συνεχίζεται....
Τι είπατε;
Τα αγριοκυκλάμινα αντέχουν! Μην φοβάστε! Αυτή είναι η εποχή τους. Τρέφονται απ΄τις θύελες, τις καταιγίδες και τις παγωνιές. Τα άλλα να προστατέψετε. Τα ευπαθή που νομίζουν πως θ΄αντέξουν και καμαρώνουν στα μπαλκόνια, στις σκάλες ή στους κήπους. Για την προστασία τους όμως απ΄το ψυχρό κύμα κακοκαιρίας που έρχεται, υπεύθυνοι και κηδεμόνες είμαστε μόνο εμείς οι Άνθρωποι. Γι΄αυτό, όσο είναι ακόμη νωρίς προστατέψ΄τε τα!
Έτσι δεν είναι; Ή κάνω λάθος;
posted by elpida @ 11/01/2006 02:46:00 μμ 7 comments
7 Comments:
At Τετ Νοε 01, 07:17:35 μμ, scalidi said...
ναι, να τα προστατεύσουμε...παίρνω τις ζελατίνες μου και βγαίνω στο μπαλκόνι, αλλά ξέχασα, δεν έχω γλάστρες να με χρειάζονται, μόνο ένα αγέρωχο αιχμηρό κακτάκι να με επιπλήττει όποτε χρειάζεται απέναντί μου στο γραφείο...Φιλιά κυκλαμινάκι και πρόσεχε τα κρύα

At Πεμ Νοε 02, 12:38:17 πμ, George said...
Πώ πώ τα ξέχασα να τα βάλω μέσα. Ελπίζω να μην πάθουν τίποτα μέχρι αύριο το απόγευμα.

At Πεμ Νοε 02, 01:46:22 πμ, Exilio said...
Kυκλαμινάκι;Πάρε μια αγκαλίτσα:)

At Πεμ Νοε 02, 10:49:59 πμ, ralou said...
Γιατί όλοι λένε ότι το φθινόπωρο είναι η εποχή που μαραίνονται όλα;Από την στάση στο γραφείο σήμερα το πρωί -εκατό μέτρα όλα κι όλα- είδα ενα σωρό ανθισμένους θάμνους. Ως και ενα δέντρο είχε βγαλει λουλούδια!p.s.ετσι και εγώ Ελπίδα.Ουτε ενα κοτσανάκι να μην πάει ποτέ χαμένο! Ασε, το αδιαχώρητο σε ενα κηπάκι μια σταλια.

At Παρ Νοε 03, 01:05:38 πμ, Exilio said...
ΦιΛιά!

At Παρ Νοε 03, 02:29:13 πμ, sofi-k said...
Καλό χειμώνα να χουμε ελπίδα μου!!!Από αύριο χιόνια λένε...Πολλά φιλιά!

At Παρ Νοε 03, 11:19:35 πμ, Ραφαέλλα said...
Ποπο... τι μου θύμησες Ελπίδα μου..Η mother μου, που την είδαμόνο 2 βδομαδούλες τον Αύγουστο, έχει τρέλα με τα λουλούδια..Τα λατρεύω κι εγώ..Και τη χαζεύω όταν τα φροντίζει. Πάντα τέτοιο καιρό έφερνε τόσα χρυσάνθεμα σπίτι, τόσα τριαντάφυλλα...Αχ να' σαι καλά..Θα την πάρω τηλέφωνο τώρα.Φιλάκι!

Λουλούδι στου βράχου την σχισμάδα

Δευτέρα, Αύγουστος 07, 2006

Λουλούδι στου βράχου την σχισμάδα

Αυτό το υπέροχο λουλούδι που φύτρωσε κι αυτό στου βράχου τη σχισμάδα, όπως και το κυκλάμινο του βουνού, το φωτογράφησε ο Εpicuros στα Δικαστικά Μαραθώνα και μου το έστειλε! Τον ευχαριστώ από καρδιάς και σας το χαρίζουμε μαζί να το θαυμάσετε!
posted by elpida @ 8/07/2006 02:12:00 μμ 2 comments
2 Comments:
At Δευ Αυγ 07, 05:49:09 μμ, Καπετάνισσα said...
Εξαιρετική φωτογραφία.Για κάποια μάτια, γεμάτη συμβολισμούς.

At Δευ Αυγ 07, 07:19:19 μμ, elpida said...
Γειά σου καπετάνισσα! Πολύ μ΄αρέσει το ψευδόνυμο που διάλεξες!

"Γράμμα στη μάννα .... με δύο ν",

Τρίτη, Αύγουστος 08, 2006

"Γράμμα στη μάννα ....με δύο ν" ,
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ
"Γράμμα στη μάννα .... με δύο ν",
Εκδόσεις Καλυδών,
Αθήνα
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ (ανέκδοτο απόσπασμα)
Διακοπές 1994
Είμαστε διακοπές στο χωριό μας. Πόσο έχει ο μήνας; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο, ότι έχει δεκαπέντε την Δευτέρα που είναι η γιορτή της Παναγίας, 14 την Κυριακή, 13 το Σάββατο. Σάββατο είναι σήμερα και έτσι βρήκαμε ότι ο μήνας έχει 13! Το ότι είναι Αύγουστος, αυτό δεν το ξεχνώ. Περίμενα με τόση αγωνία αυτές τις διακοπές!Σήμερα λοιπόν, 13 Αυγούστου, ώρα δύο παρά τέταρτο, ξημερώματα Κυριακής, σου γράφω αυτά που σκέφτομαι. Μέχρι να φύγει αυτό το γράμμα βιβλίο σου, απ' τα χέρια μου, μου φαίνεται πως θα συμπληρώνω πάλι, κάθε μέρα!Ξημέρωσε η Κυριακή 14 Αυγούστου. Η ευτυχία που ένιωσα όμως, αφορά την προηγούμενη μέρα. Σε μπέρδεψα μαννούλα μου με τις μέρες και τις ημερομηνίες, αλλά, «τέτοια ώρα, τέτοια λόγια!» Έτσι δεν έλεγες κι εσύ;Σκέφτομαι μερικές φορές, πώς μπορούν τα λεπτά, οι ώρες, οι ημερομηνίες, να παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο στη ζωή μας; Κι όμως βοηθούν πολύ. Γίνονται πιο συγκεκριμένες οι αναμνήσεις.Ναι λοιπόν! Στις 13, βράδυ Σαββάτου, του Αυγούστου, ήμουν με την αδερφή μου την Ελισάβετ στην θάλασσα. Κάναμε βραδινό μπάνιο, κοιτάζοντας το φεγγάρι και τ' αστέρια. Απολαύσαμε την ηρεμία της νύχτας, κάναμε πικ νικ στην αμμουδιά με τις οικογένειές μας.Περάσαμε μια αξέχαστη βραδιά. Καταφέραμε τους άντρες μας να μας ανεχτούν και να μας αφήσουν να νιώσουμε ελεύθερες. Ελεύθερες να κάνουμε βραδινό μπάνιο, ενώ έκανε κρύο και ζήλευαν τα παιδιά μας. Γίναμε εμείς, εγώ και η Ελισάβετ, πιο μικρές από παιδιά. Νιώσαμε την ανάγκη να κάνουμε την ζαβολιά μας. Κάτι που δεν το κάναμε ποτέ, γιατί δεν ήμασταν νομίζω ποτέ παιδιά και γιατί τότε, όταν έπρεπε, δεν ήμασταν μαζί.Έτσι απόψε, ξεχάσαμε τα παιδιά μας. Αφήσαμε την επίβλεψή τους στους άντρες μας και παίξαμε εμείς! Ναι, μαμά μου! Μη γελάς! Έπαιξα εγώ που είμαι 34 χρονών, με την Ελισάβετ, που νομίζω είναι 45. Παίξαμε με τα μαυρισμένα νερά της θάλασσας, γιατί ήταν νύχτα και χαρήκαμε σαν μικρά παιδιά. Φλερτάραμε το φεγγάρι, ευχηθήκαμε στο αστέρι που έπεφτε στη γη, τραγουδήσαμε στα ψαράκια το τραγούδι που μας αρέσει, ξαπλώσαμε στη άμμο, ήπιαμε το ποτό μας και πάνω απ' όλα αγκαλιαστήκαμε με νόημα.Ναι, Ελισάβετ μου. Μη παραπονιέσαι. Αυτές οι στιγμές ήταν αρκετές. Υπερβήκαμε το όριο. Έχουμε υποχρεώσεις. Οι άντρες έκαναν μεγάλη υπομονή. Δεν φταίνε αν δεν μπορούν να καταλάβουν, αυτό που νιώσαμε εμείς. Φτάνει. Αρκεί που νιώσαμε εμείς αυτό που θέλαμε. Έστω και για λίγο. Εμείς ήμασταν ικανές να ξημερώσουμε στη θάλασσα, κοιτάζοντας τ' αστέρια, κολυμπώντας και κουβεντιάζοντας.Ήταν αρκετό. Ήταν πολύ για τους δυο Δημήτρηδες, τους άντρες μας που μας περίμεναν και για τα παιδιά μας που μας ζήλευαν. Ήταν πολύ λίγο ίσως για μας, αλλά δεν πειράζει! Πάνω απ' όλα η οικογένεια. Οι προτιμήσεις των άλλων. Πρέπει. Κάπου στο βιβλίο μου, όταν το διαβάσεις, θα δεις ότι κάπου γράφω: Έτσι είναι η ζωή και όλα τα πρέπει στη σειρά. Εμείς λοιπόν, πρέπει να υπακούμε........Είναι κρίμα που η Δάφνη με την οικογένειά της, έφυγε το μεσημέρι και στερήθηκε αυτή τη χαρά της νύχτας στη θάλασσα. Ποιος ξέρει; Αν ήμασταν και οι τρεις, ίσως να παίζαμε και «τις κυρίες κουμπάρες»!Έπρεπε όμως και η Δάφνη ν' ακολουθήσει, ένα άλλο πρέπει, της άρρωστης πεθεράς της, που την περιμένει να την πάει στο γιατρό. Μείναμε δέκα μέρες μαζί με την οικογένεια της Δάφνης. Περάσαμε πολύ ωραία! Ψήναμε τα μεσημέρια στη θάλασσα και τα βράδια στην αυλή μας. Συζητούσαμε, τραγουδούσαμε, χορεύαμε, τα σπάζαμε!.........Περάσαμε τόσο ωραία! Έλειπαν τ' άλλα τρία αδέλφια και προσπαθώντας να τα φέρουμε στην συντροφιά μας, τους τηλεφωνούσαμε: «Ξέρετε; Πίνουμε στην υγειά σας! Ελάτε κι εσείς! Να γίνουμε έξι! Να μαζευτούμε όλοι!»«Ναι! Θα έρθουμε, αλλά, αργότερα!»......... Αυτή τη φορά όμως, σ' αυτές τις διακοπές, την πρωτιά είχε η αδελφική αγάπη. Αρκεί που υπήρχε εκείνη η ευτυχία της παρέας, του κεφιού και του γλεντιού και η δική μου κρυφή χαρά: «Είμαστε αδέλφια! Αγαπιόμαστε!» Τι περισσότερο απ' αυτό;Έτσι κι απόψε. Αγκάλιαζα την Ελισάβετ, την τσιμπούσα κρυφά και της έλεγα: «Μη χαλάς τη διάθεση του άντρα σου. Αρκεί που είμαστε μαζί! Φτάνει! Αυτό το ωραίο που περάσαμε ήταν αρκετό! Μας αρκεί! Ποτέ δεν ζητήσαμε πολλά! Μόνο να μας καταλάβουν! Φτάνει! Λίγο και καλό! Ήταν μοναδικό! Ήταν αξέχαστο βράδυ! Ανεπανάληπτο! Μη όμως το χαλάς!»Γύρισα στο σπίτι μας το πατρικό κι ενώ δεν πέρασαν ούτε δυο ώρες, εγώ αναπολώ. Αναπολώ και θυμάμαι αδελφούλα μου, το νυχτερινό κολύμπι μας, τ' αστέρια να μας φέγγουν και το κύμα να μας σιγοψιθυρίζει. Τους άντρες μας να φωνάζουν και εμάς τις δυο να βγαίνουμε απ' την θάλασσα σα βρεγμένες γάτες. Ενώ θέλαμε να μείνουμε κι άλλο. Ενώ θέλαμε να κλάψουμε απ' τα νεύρα μας, γελούσαμε και λέγαμε: «Εντάξει! Θα φύγουμε!»Δεν πειράζει Ελισάβετ μου. Οι καλές στιγμές δεν τελειώνουν ποτέ. Εγώ έχω καταφέρει να πείσω τον άντρα μου, να κάνω αυτό που μου αρέσει. Άλλωστε δεν ζητάω κάτι υπερβολικό. Του ζητάω να κάνω ένα βραδινό μπάνιο. Του ζητάω να μ' αφήσει να γράψω το βιβλίο μου ή να κάνω συντροφιά στο φεγγάρι, να μη μείνει μόνο του. Και μ' αφήνει! Γιατί ξέρει ότι αυτό με κάνει ευτυχισμένη, περισσότερο απ' ότι θα ήμουν, αν κέρδιζα το λαχείο. Και ξέρει ακόμη, ότι έτσι, δείχνοντας κατανόηση, με κερδίζει όλο και πιο πολύ και μ' έχει πάντα κοντά του. Δεν ζητάω πολλά........Μα, σε ποιόν μιλάω τόση ώρα; Στην Ελισάβετ; Μα αυτό είναι το δικό σου γράμμα! Το δικό σου βιβλίο! Με συγχωρείς μαννούλα μου! Δεν ξέφυγα και πολύ από σένα! Μιλάω με τα παιδιά σου ή για τα παιδιά σου. Κουράστηκα να μιλάω σε σένα και απάντηση να μην παίρνω. Άσε με να μιλάω λοιπόν με τα παιδιά σου. Ίσως τα φέρω πιο κοντά μου. Εσένα δεν μπορώ, ότι και να κάνω!(Τα αποσειωπητικά σημαίνουν ότι κόπηκε κείμενο).
posted by elpida @ 8/08/2006 01:24:00 μμ 10 comments
10 Comments:
At Τρι Αυγ 08, 03:09:28 μμ, Σύλβια Ο. said...
δεν ξέρω αν κατάλαβες στ' αλήθεια, γιατί εγώ το σκέφτομαι και μόνο τώρα κατάλαβα τι εννοούσες με τον τοίχο. Νομίζω πώς ξέρω. Δεν ήταν τοίχος, υπάρχει μία πόρτα εκεί, η απότερη πόρτα, πίσω της υπάρχρει μία συγκεκριμένη μέρα. Η πιο δυνατή μέρα, της αγάπης και του έρωτα μαζί. Δεν υπάρχει έρωτας πριν απ' αυτή την πόρτα. Την βρήκες μάλλον, αλλά πρέπει να βρεις τρόπο να την ανοίξεις.φιλιά

At Τρι Αυγ 08, 03:57:09 μμ, Γωγώ said...
Τώρα εγώ γιατί συγκινήθηκα; Αφού μόνο έναν αδερφό έχω και πιστεύω ότι αδέρφια ίδιου φύλου έχουν διαφορετική σχέση...πιο δεμένη ίσως. Και που να'ξέρε τι σημαίνει για μένα...Μου αρέσει όπως γράφεις...οποτέ θα τα ξαναπούμε σίγουρα. Ειδικά αφού τελειώσω το βιβλίο σου που μόλις το παράγγειλα. :)

At Τρι Αυγ 08, 04:22:20 μμ, elpida said...
Σύλβια εννοούσα ότι δεν μπορώ να διαβάσω το μπλογκ σου. Τίποτ΄άλλο!Τα περί έρωτος δεν τα καταλαβαίνω και ούτε με ενδειαφέρει "ο τρόπος να την ανοίξω", όπως λες. Λυπάμαι πολύ! Βρήκες λάθος ποστ να κάνεις την πλάκα σου. Είσαι πολύ εκτός θέματος και με στεναχωρείς. Εκτός αν αυτή είναι η πρόθεσή σου. Τα καταφέρνεις μια χαρά όμως! Μπράβο σου! Πες μου μόνο ποιο είναι το κέρδος σου, να σε βοηθήσω!Αφού το έχεις τόσο ανάγκη!

At Τρι Αυγ 08, 04:25:33 μμ, elpida said...
γωγώ μου, σ΄ευχαριστώ!Δηλαδή πούλησα ένα βιβλίο σήμερα;Ποιός την χάρη μου! Αν δεν με μπέρδευε και η σύλβια, θα ήμουν χαρούμενη.Να είσαι καλά γωγώ μου!

At Τρι Αυγ 08, 05:53:10 μμ, Anonymous said...
άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.άδικα στενοχωριέσαι ελπίδα.χτυπάνε αυτούς που αξίζουν.συνέχισε χωρίς να επιρεάζεσαι.όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι κι εδώ μέσα θα βρεις κάθε καρυδιάς καρύδι.

At Τρι Αυγ 08, 11:57:14 μμ, elpida said...
ανώνυμε, αυτό με στεναχωρεί. Εφόσον δεν ενοχλώ, δεν θέλω και να με ενοχλούν. Σέβομαι την ανωνυμία, τα ψευδόνυμα, αλλά όταν είναι ο στόχος να μου την σπάσουν και μόνο, αυτό δεν μ΄αρέσει.Κι ένας λόγος παραπάνω, που στεναχωριέμαι είναι ότι υποπτεύομαι το άτομο αυτό, αλλά δεν θέλει να το παραδεχτεί μέσα του και να το σταματήσει εδώ. Το κακό με μένα είναι ότι "αυτό" το άτομο, το είχα πολύ ψηλά! Δεν περίμενα αυτή τη "φτήνεια" που βγάζει, με τίποτα!Αλλά κι εσύ, άσχετα αν δείχνεις ότι με στηρίζεις, γιατί ανώνυμα;Πάντως σ΄ευχαριστώ!

At Τετ Αυγ 09, 12:09:30 πμ, Γωγώ said...
Αυτά είναι τα άσχημα του internet! Αχ βρε Ελπίδα(Κατερίνα δεν σε λένε;) είναι πολύ άσχημο όταν άτομα που έχεις ψηλά και μετράνε για σένα ξαφνικά γκρεμοτσακίζονται μπροστά σου. Και πέφτουν τόσο χαμηλά όσο δεν φανταζόσουν ποτέ. Τι κρίμα να συμβαίνουν τέτοια. Αν εσύ έχεις καθαρή την συνειδησή σου προχώρα...μην κοιτάς πίσω και πάνω απ?όλα μην ασχολείσαι!

At Τετ Αυγ 09, 01:52:49 πμ, elpida said...
Ευχαριστώ γωγώ μου!Ναι, συμβαίνουν, αλλά ελπίζω ότι θα καταλάβει το λάθος... Αλλιώς, υπάρχει και το κουβαδάκι!Φιλιά πολλά και σ΄ευχαριστώ!Καλό σου βράδυ!

At Τετ Αυγ 09, 02:05:35 πμ, elpida said...
γωγώξέχασα να σ΄απαντήσω στις ερωτήσεις.Ναι, Κατερίνα με λένε.Η συνείδησή μου πάντα είναι καθαρή."Δουλεύω" πολύ γι΄αυτό. Να είσαι σίγουρη!Και πάλι Καληνύχτα!

At Σαβ Αυγ 12, 01:52:42 μμ, Anonymous said...
Τα αποσειωπητικά πάντα σημαίνουν πολλά!

Τρίτη, Αύγουστος 08, 2006

"Γράμμα στη μάννα ..... με δύο ν"

Εκδόσεις Καλυδών, Αθήνα
Το βιβλίο μου! Το αγαπημένο μου βιβλίο, γιατί υπάρχουν κι άλλα, όχι όμως τόσο αγαπημένα όσο αυτό. Αυτό είναι η ίδια η ζωή μου και η ψυχή μου μαζί!Απόψε έννοιωσα ξανά την ανάγκη να μιλήσω γι΄αυτό. Καλοκαίρι είναι, διακοπές είστε, ας το έχετε υπόψιν σας.* * *Το απόσπασμα είναι από ανέκδοτη ύλη. Τα αποσειωπητικά σημαίνουν ότι έκοψα ύλη, για να μην σας κουράσω.* * * *Ξημερώματα Σαββάτου.Η ώρα είναι μία παρά είκοσι.Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, βρίσκομαι στην αυλή του φτωχικού μας στο χωριό. Συντροφιά μου - όπως πάντα - το μολύβι, ένα πρόχειρο χαρτί, ένα ποτήρι με κρασί και το τσιγάρο που καίγεται μόνο του, γιατί εγώ θέλοντας να γράψω, το ξεχνάω............Πόσον καιρό είχα να μείνω μόνη έξω στην αυλή και να γράψω όπως απόψε;Χρόνια ολόκληρα.......Κάνει ψύχρα. Πήγα στο δικό σου δωμάτιο και πήρα μια κουβέρτα και έριξα στην πλάτη μου, γιατί κρύωσα. Ψάχνοντας στο ντουλάπι για κάποια ζακέτα, βρήκα δυο παλιά τετράδια. Θέλω πολύ να τα ξεφυλλίσω και να διαβάσω τι έγραφα κάποτε. Θέλεις να θυμηθούμε μαζί τα παλιά;Είναι δύο τετράδια. Στο ένα γράφω απ' έξω στην ετικέτα του: «Για εμπόδιο κάθε λησμονιάς, στο θολό της μνήμης λιμάνι», και στο άλλο γράφω: "Ποιηματική ανθολογία". Υπάρχουν χύμα και κάποιες σελίδες κομμένες, από κάποια άλλα τετράδια.................. Λόγια που θυμίζουν τη μαμά!-Τα βάσανα στον κόσμο δεν ταιριάζουν!-Κυρά δεν γίνομαι και δούλα είμαι κάθε μέρα!-Εσύ να τραβάς στον ίσιο δρόμο, όπως κι εγώ!-Καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται!-Μπορείς να κρύψεις; Κρύψε! Ποτέ μην κατηγορείς!-Μην πας και κλέψεις και πάρ' ς, ψεύτ΄κο όρκο και τ΄ άλλα δεν πειράζουν(το έλεγες όταν δεν νήστευα κανονικά και εσύ μου έδινες να φάω κρέας, όταν είχαμε)-Το μήλο κάτω απ' τη μηλιά θα πέσ'.-Εμ, δεν ξέρω εγώ, τι άνθρωπο έχω;(το έλεγες όταν δεν μ' άρεσε κάποιο φαγητό)-Τον γέρο για δουλειά και το νέο γι' αγκαλιά! όπως έλεγε μία....(το έλεγες όταν είχες τα κέφια σου)-Αχ! Αλλοίμονός! Τι θα γίν' το χάλ'ς; 'Ελος πάντων!(όταν δεν διάβαζα ή δεν έκανα οικονομία)-Τώρα σι βρήκα, τώρα στάσ'. Ισύ το παθαίν'ς.-Καλό, ξέρ'ς να κάν'ς; Κάνε το καλό και ρίξ' το στο γιαλό!-Ή «ταν» ή επί «τας»! (το έλεγες όταν δεν δίσταζες για κάτι)-Τσιγκουνιά. Δεν μας φτάνουν οι παράδες, κάπ΄ π'θανά!(το έλεγες συνέχεια, γιατί ήταν αλήθεια)-Η κ΄λοιά παραθύρια δεν έχ'!(εννούσες πως ότι έχουμε θα φάμε και η κοιλιά δεν έχει πρόβλημα)-Κλείσ' του γιατρό, όξου!(το έλεγες όταν έκανε κρύο κι είχα ανοιχτή την πόρτα)-Ώσπου να πάρου σύνταξ'.....-Καλώς τα - καλώς τα!-Αν δε κλάψ' το πιδί, δεν τ' δίν' η μάννα τ' β'ζί!-Μπαρούς..... τα γκιάς! (εννοούσες αλίμονό σου!)-Στου γάιδαρου καβάλα..... του γάιδαρου γυρεύς!-Κρύου-κρύου, κιρός για δύου!(το έλεγες όταν κρύωνες κι είχες τα κέφια σου)-Ένα μήλο τ΄μέρα, το γιατρό τον κάν΄ πέρα!-Ας ήταν η ώρα κι η στιγμή! (το έλεγες όταν μετάνιωνες για κάτι)-Βόηθα Παναγιά μ', να τα βγάλω πέρα!-Αχ, πιδάκι μ'! Πουλλά πιδιά, κανένα στ'ν αγκαλιά!-Ποιο δάχ' λο θα κόψ' ς κι δε θα σι πουνέσ';-Χίλ' καλοί χουράν'!-Ο καλός καλό δεν έχ'!-Άλλος πνίγουνταν κι' άλλος έλε' ει, τι άσπρου κώλου έχ'! Ισύ το παθαίν'ς!-Αχ! Ουρφάνεια! Καταραμέν' φτώχεια!-Έχου το Θεό για γιατρό!-Ψάρια; Να σι φ' τώ κι να μι φτείς!-Κρέας; Να σι φ'λώ κι να μι φ'λείς!-Αχ! Απ τσ' καλουσύνες κουρτσάκι μ'!(το έλεγες όταν σε ρώταγα, γιατί τα χέρια σου είναι σουφρωμένα)-Θα του βρουν απ' το Θεό! (όταν κάποιος σε εκμεταλλεύονταν και το καταλάβαινες)-Αν ήξερα τι μέρα με ξημερών'!-Κάνε κουμάντο!-Να φτύσω και να μη στεγνώσ'!(το έλεγες όταν μ' έστελνες κάπου, για να μην αργήσω)Κάθε σου κουβέντα την θεωρούσα σημαντική από τότε!..............Ναι! Για μένα όλα αυτά τα γραπτά που άντεξαν στον χρόνο, είναι μια συνάντηση με τον ίδιο μου τον εαυτό .................. Αρκεί που με καταλάβαινες εσύ και που ελπίζω, να με καταλαβαίνεις ακόμη. Άλλωστε εγώ, με σένα μιλάω. Σε σένα τα γράφω. Σε σένα ξεσπάω.
posted by elpida @ 8/08/2006 12:47:00 πμ 16 comments
16 Comments:
At Τρι Αυγ 08, 02:22:21 πμ, Λύσιππος said...
Επιτέλους, ένα πραγματικό βιβλίο!

At Τρι Αυγ 08, 02:28:14 πμ, Sailor said...
Καλημέρα ΕλπίδαΠολύ ωραίο, πράγματιΠολύ ανθρώπινο, αληθινόΈχω ησυχία τέτοια ώρα και κάθισακαι το διάβασακαπνίζοντας και πίνοντας καφέΚαι εγώ έτσι γράφωΑκόμη και σήμερα,Στο μπλοκάκι μου, που επάνωέχει τον τίτλοο γιος της θάλασσαςΓράφω πάντα με το μολύβι μουκαι δίπλα έχω την γόμα και τηνξύστρα του χεριούΣε αυτά τα μπλοκάκια είναιγραμμένα όλα όσα έχω γράψεικαι είναι τα αυθεντικάτα αμοντάρισταΕίναι ένα γράψιμο πολύΑγαπημένοΠου μου το θύμισες σήμεραΝα είσαι καλάΚαλό σου πρωινό

At Τρι Αυγ 08, 03:52:48 πμ, In Silence said...
Ελπίδα, μιλάς πάντα ίσια μέσα στην ψυχή μου! Σ'ευχαριστώ!

At Τρι Αυγ 08, 11:57:39 πμ, simon says said...
Καλημέρα Ελπίδα :Ο)

At Τρι Αυγ 08, 12:09:10 μμ, ΠΡΕΖΑ TV said...
Πολυ καλο το αποσπασμα.

At Τρι Αυγ 08, 12:54:16 μμ, elpida said...
λύσιππεΣ΄ευχαριστώ από καρδιάς!

At Τρι Αυγ 08, 12:56:33 μμ, elpida said...
sailorΝα είσαι καλά "γιε της θάλασσας!"και να γράφεις πάντα!

At Τρι Αυγ 08, 12:57:54 μμ, elpida said...
in silenceΚι εσύ στην ψυχή μου μιλάς κορίτσι μου! Να είσαι πάντα καλά!

At Τρι Αυγ 08, 12:59:37 μμ, elpida said...
simon saysΓειά σου σίμον μου, με το κρυφό χαμόγελό σου!....

At Τρι Αυγ 08, 01:00:43 μμ, elpida said...
πρέζα tvΣ΄ευχαριστώ!

At Τρι Αυγ 08, 01:09:13 μμ, Σύλβια Ο. said...
Που βρήκες τοίχο, Ελπίδα μου; Εγώ είμαι ανοιχτή σε καινούριες φιλίες.Το βιβλίο μου εκδώθηκε από εκδόσεις ΚΨΜ, το όνομά μου είναι Σύλβια Οκαλιόβα και ο τίτλος: "Ζάπινγκ σε ιδέες του μέλλοντος". Σε κάθε βιβλιοπολείο αν το παραγγείλεις θα σου το φέρουν.Ευχαριστώ για την υποστήριξη!

At Τρι Αυγ 08, 01:28:32 μμ, Γωγώ said...
Πολύ καλό...πιστεύω ότι αυτό το βιβλίο πρέπει να το διαβάσω. Να?σαι καλά!

At Τρι Αυγ 08, 01:54:28 μμ, elpida said...
Εντάξει σύλβια! Κατάλαβα!!!!!......

At Τρι Αυγ 08, 01:56:23 μμ, elpida said...
γωγώΚι εσύ να είσαι καλά γωγώ μου!

At Τετ Αυγ 09, 10:49:05 μμ, elpida said...
Καλή επιτυχία σύλβια στο βιβλίο σου!

At Σαβ Αυγ 12, 01:56:54 μμ, Anonymous said...
Πολύ τυχερή αυτή η μάνα!